Hallo!

Ook het welbekende ‘Hello Dave’ laat na vijftig jaar nog steeds op zich wachten. Waar mensen geen enkel probleem hebben om elkaar te herkennen, hebben computers daar een enorme batterij hardware en programmatuur voor nodig – en zelfs dan gaat het vaak nog mis. Tja, wíj hebben het wel door als een collega verkouden is of een kater heeft, maar computers concluderen dan al snel dat ze met een heel ander manspersoon te maken hebben.

Derhalve zijn we aangewezen op wachtwoorden. In de militaire geschiedenis heeft dat heel aardig gewerkt, maar een militair had zelden te maken met de waterval van wachtwoorden die we tegenwoordig moeten onthouden. Dat is een opgave, die het vermogen van het menselijk brein al snel te boven gaat.

Dus gaan we onveilig gedrag vertonen

We gaan vertrouwen op programma’s, die al de wachtwoorden voor ons moeten onthouden. We proberen het ergens enigszins versleuteld op te slaan, bijvoorbeeld in een adresboekje. Een Post-It onder een toetsenbord is uiteraard ook heel handig.

Hoe dan ook, het blijft een drama – en geen beveiligingsafdeling, die daar ook maar iets aan kan of gaat veranderen. Aan mensen sleutelen is lastig. Je kunt wel een chip inplanteren, maar die kan er ook weer uit. En mensen vinden het vanuit een privacy-oogpunt ook geen prettig idee. Daarom moet de computer maar veranderen en leren om mensen te herkennen, zoals mensen mensen herkennen.

Als dat ooit bewaarheid wordt, zou het best weleens zo kunnen zijn dat je nieuwe baas je op je eerste dag aan alle collega’s heeft voorgesteld en je meeneemt naar het serverhok. ”Hal, dit is je nieuwe collega. Hij heet Dave en hij mag het netwerk op”. Zou dat niet vreselijk cool zijn?