Vuur!

Sinds mensenheugenis weten we in de moeilijkste omstandigheden vuur te maken. En ik? Ik verzaak zolang ik geen aanmaakblokjes heb.
Ik begon op mijn gewone manier. Ik bouwde een staketsel van een beetje karton, wat kleine takjes, steeds grotere takjes en bovenop misschien al een paar stammetjes. Onderin stak ik een brandende lucifer. Dat werkte niet. Nog een lucifer. Nog wat karton er tussen gepropt. Nog een lucifer. Nog steeds wilde het niet branden. Waarom zou het met die laatste twee lucifers wel gaan lukken?
Dan maar anders! Ik schoof alles opzij. Legde een propje karton neer en stak dat in brand. Toen dat goed brandde legde ik daar voorzichtig wat droge blaadjes en kleine takjes op. Toen die flink brandde wat meer en grotere takjes. Daarna nog wat grotere takken, een stammetje, … ik hield zelfs een lucifer over! “Duh!”, zult u misschien zeggen. “Dat weten we toch allemaal?” Ik wist het ook wel, ik heb het veel mensen zien doen, maar ik deed het nooit!
Ik heb die avond niet alleen vuur leren maken. Ik heb (weer!) geleerd dat ik (en met mij vele anderen) telkens in dezelfde valkuil trap. Als ik iets wil bereiken, moet ik het eindresultaat voor ogen hebben – maar ik moet klein beginnen. De beginsituatie vergt een andere aanpak dan de eindsituatie. Als ik een groot project start, moet ik niet vanaf dag één alle processen voor een groot project verwachten. Als ik een groot systeem wil bouwen, moet ik niet vanaf dag één de architectuur van een groot systeem verwachten. Als ik een groot team nodig heb, moet ik klein beginnen en niet direct de processen van een groot team verwachten.
Ik weet het, het is een open deur. Bij een kampvuur en een heldere hemel zijn alle ideeën nu eenmaal mooier en intenser…