Stalbenen

Maar IT-managers, die nauwelijks verschillen van hun pendanten elders in het bedrijf, zijn een heel ander verhaal. Het zijn bange dieren, die net als lemmingen voortdurend om zich heen kijken wat hun soortgenoten nou weer aan het doen zijn. Als een stelletje Gooise vrouwen storten ze zich massaal op elke hype die voorbijkomt.

Neem nou het staand vergaderen. Iedereen moet tegenwoordig staand vergaderen. Bij Google doen ze het. Het staat in het SCRUM-boekje. En niemand vraagt zich eigenlijk af of het allemaal wel klopt wat er zoal beweerd wordt.

"De gebruikte testjes hadden maar weinig met de echte wereld te maken"

Ik kan je nu al zeggen dat het niet klopt. Het eerste onderzoek dat uitwees dat je van staand vergaderen “creatiever wordt”, tot “betere besluitvorming komt” en “effectiever vergadert”, werd uitgevoerd op iets meer dan 200 proefpersonen. Voor degenen die niet zo onderlegd zijn in statistiek: dat is wel erg weinig. En als je dan bekijkt hoe men tot die conclusies over “creativiteit” en “betere besluiten” kwam, dan zal zelfs de grootste voorstander van staand vergaderen moeten toegeven dat de gebruikte testjes maar weinig met de echte wereld te maken hadden.

En zoals heel vaak gebeurt in de medische wereld, hadden andere onderzoekers de grootste moeite om de resultaten te repliceren. Eigenlijk konden ze geen verschil vaststellen tussen de besluitenlijstjes van zittende en staande vergadertijgers. Wel waren de staande vergaderingen een derde korter dan die van hun zittende evenknieën.

Blijkbaar heffen stalbenen het gebrek aan vergaderdiscipline op. Je zou ook gewoon een betere voorzitter kunnen kiezen. En geef hem dan meteen het “token”, een baton die gebruikt wordt om aan te geven wie er aan het woord is. Dan kan-ie meteen een lel uitdelen aan iedereen die voor zijn beurt praat.