Aanjagers Wintel-wereld zetten schouders onder parallellisatie

Dat is dan wel apparatuur met meer dan een rekeneenheid, bijvoorbeeld een dualcore- of quadcore-chip. De kernen van de chip kunnen samen een taak uitvoeren en het is zaak om de werklast zo goed mogelijk over de cores te verdelen. De makers van processors streefden vroeger naar zo snel mogelijke schakelingen. De fysica gooide echter roet in het eten, klokfrequenties van 3 gigahertz of iets meer bleken het hoogst haalbare. Een nieuwe gedachte omzeilde dit probleem: de vele transistors op de chip werden verdeeld over meer dan één rekenkern, in jargon core genaamd. Het rekenwerk kan door meer cores tegelijk worden gedaan, parallelverwerking met andere woorden, zodat met een beperkte klokfrequentie toch een hoop werk verzet wordt. De gedachte op zich is simpel, de uitvoering is daarentegen erg complex. De code zal optimaal verdeeld moeten worden over de cores. Het is bijna ondoenlijk om een applicatie die is geschreven voor een enkelvoudige chip uit elkaar te halen tot iets dat goed kan werken op een parallelle architectuur.In de twee centra buigen softwarekenners zich over dit probleem, door geavanceerde parallelliseringstechnieken te ontwikkelen die bij voorkeur in een besturingssysteem passen. Aanvankelijk wordt gekeken naar dual- en quadcore processors, met een ruime uitloop naar chips met veel meer cores.