ASL is samen met ITIL en BiSL nog steeds onovertroffen
In de eerste plaats is het zo dat ASL een Library is, net als ITIL is het een verzameling van best practices. De schrijvers van het artikel benaderen ASL te veel als een normatief model, en zetten de daarin gedefinieerde begrippen te veel op een voetstuk. Het is met name aan de inrichter van de ASL-processen om handen en voeten te geven aan hoe een en ander in de organisatie ingericht wordt. Het ASL-model is dus een leidraad voor het inrichten van een best practice, het is op zichzelf geen practice. Een tweede punt is het onderscheid tussen applicatiebeheer en functioneel beheer. In het artikel komt het onderscheid in de drie deeldomeinen van applicatiebeheer niet duidelijk uit de verf. In zijn reactie stelt Rene Sieders al dat het lijkt alsof het functionaliteitenbeheer uit het BiSL-model (Business information Services Library, ASL voor functioneel beheer) gelicht wordt en binnen applicatiebeheer getrokken wordt. In mijn eigen omgeving kijkend herken ik inderdaad wel de andere twee deeldomeinen binnen applicatiebeheer: a) -het technisch applicatiebeheer (application operations) met de nadruk op de processen die in het ASL model onder "beheer" vallen plus het programmabeheer en distributie en b) -applicatieontwikkeling (application development) met de nadruk op de processen uit "onderhoud en vernieuwing" plus het wijzigingsbeheer. Functioneel applicatiebeheer, waar het gaat om het beheren van de specificaties van de applicatie is een activiteit die binnen functioneel beheer thuis hoort. De kennis op het functionele vlak zit binnen de gebruikersorganisatie, niet binnen de IT-organisatie. De neiging van applicatiebeheer om "naar boven op te schuiven", om meer functionele kennis te verzamelen en meer functionele activiteiten uit te voeren, wordt meestal gevoed door een te beperkte inrichting van het functioneel beheer in de gebruikersorganisatie. De ontwerper ontbreekt het aan functionele ondersteuning, dus gaat hij zelf de gebruikersorganisatie in om de kennis bijeen te sprokkelen. Zo gaat IT de specificaties beheren die eigendom zijn van de klant/gebruiker en die ook binnen die organisatie thuis horen. Een laatste punt betreft het strategisch niveau. Het ontbreken van een "partner van niveau" in de klant/gebruikersorganisatie wreekt zich ook bij de invulling van portfoliomanagement door de schrijvers. Het ASL-proces ICT Portfoliomanagement is een proces dat zeer direct samenhangt met het BiSL-proces Informatie Portfoliomanagement. Portfoliomanagement is het ontwikkelen van een beleid in samenwerking met functioneel beheer, een beleid dat aansluit bij de lange termijn-visie van de business. Het is het ontwikkelen en onderhouden van een architectuur. Terugbrengen naar een activiteit op tactisch niveau binnen Planning en Control is wellicht ingegeven door een onvoldoende prikkeling voor het opzetten van een strategische visie vanuit de klant. Natuurlijk is het niet zo dat het ASL-model heilig is. Maar de combinatie van de drie modellen, ITIL, ASL en BiSL, is voor mij nog onovertroffen voor wat betreft het bieden van een kader voor het inrichten van de IT-beheerprocessen. Ze geven een indicatie voor het inrichten van het beheer op de verschillende vlakken, maar direct ook voor de communicatie tussen de verschillende uitvoerenden die het uiteindelijke succes moet garanderen. Sybren Brouwer is quality manager en in die capaciteit ook beheerder van de ASL-processen binnen applicatiebeheer.Bijdragen in de rubriek Opinie staan los van de redactionele opvattingen van AG. De redactie behoudt zich het recht voor artikelen te redigeren en in te korten. Bijdragen voor de rubriek kunnen worden gestuurd aan: ag@sdu.nl onder vermelding van ‘opinie’.