De Andere Kant

Er was een week daarvoor een e-mail binnengekomen, gericht aan de voorzitter van de vereniging van softwaremetriekenspecialisten. Alle bestuursleden moesten er nogal om gniffelen, vooral de toon van het briefje was on-Nederlands. ‘Dear Mr. P. If this mail surprises you, please forgive me’, begon de voorzitter van de Japanse vereniging nederig zijn uitnodiging ‘to give presentation’ op de jaarlijkse conferentie in Tokio. Ze hadden er in het bestuur over gesproken en uiteindelijk was besloten dat ze hém zouden voordragen. Japan ging akkoord. Toen hij weer in de auto zat, op de terugweg naar huis, had hij bedacht dat het eigenlijk wel een enorm avontuur was. Hij zou twee keer een uur presenteren in het Engels, synchroon vertaald in het Japans, dus elke presentatie zou netto twee uur duren. ‘Wel een beetje lang misschien’, mompelde hij in zichzelf. Hij zou aardig wat moeten voorbereiden, had hij bedacht, want die Japanners verwachtten waarschijnlijk óók wel wat als tegenprestatie voor hun genereuze uitnodiging. Later, in de briefwisseling om de puntjes op de i te zetten, werd duidelijk dat hij niet al te erg hoefde na te denken over wat hij ging doen tijdens zijn bezoek. De Japanners hadden elk gaatje dichtgestopt met netwerken, discussiëren, kennismaken en vooral eten. ‘At six when you arrived in your hotel, we will have dinner somewhere near hotel. If you don’t mind, I would like you to have some discussion with our members for one to two hours in the afternoon. At around six pm you and board members will have dinner. Noon to one pm lunch with our board members’ en als feestelijke finale van het bezoek ‘a small party with twenty to thirty of our members’. Hij had er al reuze zin in. Japan kwam als een welkome verrassing. Hij had de afgelopen week juist een aantal gesprekken gevoerd met directeuren van bedrijven, vooral verzekeraars, in het kader van een boek dat hij aan het schrijven was. Het staartje van het schrijfwerk (hij moest nog één hoofdstuk en wat afrondingen van andere hoofdstukken schrijven) kostte hem meer tijd en energie dan hij verwachtte. Hij wilde het manuscript over vier weken naar de uitgever sturen, maar of dat zou lukken wist hij niet. "Eigenlijk ben ik er bijna, maar dat laatste stuk gaat verdomde moeilijk", klaagde hij tegen zijn vrouw. "Tja, ben je niet gewoon bang voor het moment dat het eindelijk af is?", antwoordde ze. "Volgens mij zie je gewoon op tegen het gat waarin je dan terechtkomt." Hij riep dat ze ‘natuurlijk ongelijk had’, maar misschien had ze het toch wel een beetje bij het rechte eind. De gesprekken met de directeuren waren stuk voor stuk interessant geweest. Hij had veel gelijksoortige verhalen gehoord, allemaal vonden ze ketenintegratie het meest belangrijk. "Integreren in het boekingspad, dat is op dit moment het ‘buzzword’!", had één van hen gezegd. Maar hij had ook verschillen bemerkt. Waar de een ging voor pakketoplossingen en standaardiseren, speelde bij een ander het optimaliseren van zelfgebouwd maatwerk een grote rol. Wel duidelijk was dat de manier van benaderen van bedrijven die zijn coach van het adviesbureau voor startende ondernemers hem had aangeraden - "geen koude acquisitie, gewoon je boek gebruiken als vehikel om in gesprek te komen en dan zien wat er gebeurt" - werkte. Eén van zijn gesprekspartners had spontaan aangeboden hem aan te bevelen bij zijn directie voor een adviesopdracht. "Stuur me je CV maar, dan zorg ik dat het bij de juiste persoon terechtkomt." Hij was meteen helemaal positief geworden over zijn ‘eigen bedrijf plannen’. "Kom op, gaan we liedjes zingen. Oefenen voor de karaoke!", riep hij tegen zijn zoontje. "Weeeeeee gaaaaan naaaaar Tokiooooo, we gaan naar Tokiooooo", galmden ze er professioneel op los.