M-bankieren vergt lange adem

Gemak is wellicht wat veel gezegd. Het vergt al snel een uur lezen in de meer dan honderd pagina’s die, verdeeld over vier gebruiksaanwijzingen, met het toestel worden meegeleverd. Vervolgens is het een kwestie van proberen en opnieuw proberen voor het toestel daadwerkelijk is geactiveerd. Voor het laden van een beltegoed geldt hetzelfde. Dat heeft pas bij de derde poging succes. Telfort spint ongetwijfeld het meeste garen bij deze actie. Het gaat immers om een prepaid-telefoon waarvan de beltarieven fors zijn. En bellen en SMS-sen is het enige wat echt makkelijk is met het toestel. M-bankieren is nog even niet mogelijk, zo krijgt de nieuwsgierige gebruiker na nog een uurtje lezen en puzzelen op z’n schermpje te zien. Duurt hooguit een paar weken aldus de Postbank. Het beltegoed is dan inmiddels wel 3 gulden geslonken. Je bent immers mobiel aan het internetten geweest, en dat kost geld. Klantenservice Een telefoontje naar de klantenservice à 22 cent per minuut biedt geen soelaas. De lijnen zijn zo druk bezet dat geadviseerd wordt op een ander moment terug te bellen. ’s Morgens even na tienen duurt het ‘slechts’ acht minuten voor een medewerker van de klantenservice uitlegt dat de veiligheid van m-bankieren nog niet volledig gegarandeerd is. De onnodig gemaakte kosten van het mobiel internetten is de klant gewoon kwijt. Gratis is m-bankieren dan ook allerminst. De Postbank brengt er (nog) geen kosten voor in rekening, maar het kost de klant wel degelijk geld. Voor elke transactie al snel een paar gulden, want m-bankieren is niet zo eenvoudig dat men in een handomdraai geld heeft overgemaakt. De procedure omvat vijftien stappen, mede uit veiligheidsoverwegingen natuurlijk. Handleiding bij de hand houden dus, zeker als men niet elke dag mobiel geld overmaakt. Maar wie echt mobiel wil zijn, laat handleidingen thuis en gebruikt z’n mobieltje alleen waarvoor het het meest geschikt is: telefoneren.