Schrift

Ik weet niet of dat echt waar is. Volgens mij leer je schrijven niet zo makkelijk af. Ik kan u in ieder geval verzekeren dat mijn handschrift véél beter is geworden sinds ik bijna niet meer met de hand schrijf. Dat zit zo. Toen ik op de lagere school zat – we schrijven midden jaren zestig – was men nog altijd van mening dat je linkshandigen rechts moest leren schrijven. Het idee was dat dat beter voor je was, vooral voor je handschrift. Als je met je linkerhand schrijft kun je vlekken maken, omdat je met je hand over de tekst beweegt die je net hebt geschreven. Ik weet niet precies waar men indertijd bang voor was. Ik vermoed dat je in oude onderwijstijdschriften de theorie zal kunnen vinden dat vlekken leiden tot slordigheid, en waar slordigheid toe leidt dat weten we allemaal: ordeloosheid, rotzooi enzovoorts. Kortom: wat begint met links schrijven eindigt in de goot, in de bak of in de hel. Misschien overdrijf ik, maar ik moest in elk geval als linkshandige rechts leren schrijven, en het heeft me altijd pijn gedaan om te horen dat men niet lang daarna daarvan teruggekomen is. Ik behoor tot de laatste Nederlandse kinderen die krampachtig iets met rechts moesten doen dat met links veel makkelijker ging! Nou ja, ik wil u niet vervelen met een jeugdtrauma, maar dit alles heeft grote gevolgen gehad voor mijn handschrift. Ik heb namelijk zo’n waardeloos handschrift dat ik het – vooral als ik snel schrijf – zelf niet goed kan lezen. Vooral in collegedictaten en in aantekeningen van vraaggesprekken ben ik de afgelopen decennia talloze malen zinnen van mijzelf tegengekomen die zich niet meer lieten ontcijferen, al deed ik nóg zo mijn best. Dat gold zelfs voor zinnen waar ik een groot uitroepteken voor had gezet, om aan te geven dat hier iets belangrijks was genoteerd. Als ik die aantekeningen snel uitwerkte wilde een en ander me doorgaans nog wel te binnen schieten, maar helaas, snel aantekeningen uitwerken behoort niet tot mijn meest opvallende eigenschappen. Dus u kunt wel nagaan hoe blij ik ben met de digitale revolutie. Als het aan mij lag, zou ik het liefst helemaal niks meer met de hand schrijven. Ik heb zo’n prachtig, klein, digitaal memorecordertje gekocht voor de kattebelletjes. Ik heb dat ding nu al twee jaar en ik gebruik het iedere dag. Aanvankelijk voelde ik me een beetje opgelaten als ik in het openbaar tegen m’n handpalm stond te praten, maar inmiddels weet ik niet beter. Maar goed, soms moet je wel iets opschrijven, en als ik dat doe komen er tegenwoordig de duidelijkste letters uit mijn pen. Hoe dat kan? Ik ben weer links gaan schrijven! Door alle digitale hulpmiddelen hoef ik nog maar zo weinig te schrijven dat ik kan volstaan met mijn gekrabbel met links. Eerst zag het er erg schools uit, echt als het handschrift van een scholier, maar langzaamaan krijgt mijn handschrift weer karakter. Anders gezegd: ICT heeft mij mijn eigen handschrift teruggegeven en dat is een niet onbelangrijk deel van je eigen taal. Reacties en aanvullingen naar e.sanders@wkths.nl