Single sign-on niet altijd kosteneffectief
‘Single sign-on’, het in één keer inloggen in meerdere applicaties, is een begrip dat al jaren van tijd tot tijd bij de koffieautomaat te horen is. Anders dan bijvoorbeeld servicegeoriënteerde architectuur (SOA), waarvan veel door hypemoeheid geplaagde mensen zich afvragen of dit de zoveelste zeepbel is, vertoont single sign-on in ieder geval consistentie doordat het al meer dan tien jaar een gespreksonderwerp is in zowel directiekamers als op de werkvloer.
En al evenlang wordt het door critici als onhaalbaar beschouwd: de diversiteit van systemen in grote organisaties zou te omvangrijk en te complex zijn om ware single sign-on, de heilige graal van de ICT-infrastructuur, mogelijk te maken. Sommige analisten hebben daarom ooit een poging gedaan de term ‘reduced sign-on’ te introduceren, maar dat is vruchteloos gebleken: het begrip is te magisch om zomaar los te laten.