Tovenarij met compressie stuit op sterke achterdocht

Volgens Zeosync is er sprake van ‘een doorbraak’, die wordt verwoord met de volzin: “Onze methode werkt ook met bestanden die geheel zijn gevuld met toevalsgetallen. En dat alles zonder het verlies van 1 bit aan informatie”. De meeste methoden voor sterke compressie zijn wat wordt genoemd ‘lossy’, wat wil zeggen dat bij het comprimeren een deel van de informatie verloren gaat. Bij multimediabestanden zoals video en audio is dat vaak niet zo erg, bij programmacode, productiegegevens of financiële overzichten is dit dodelijk. Peter St. George, algemeen directeur en oprichter van Zeosync, spreekt over een nieuw platform in de communicatietechnologie. “We vertalen digitale informatie naar een reeks meerdimensionale wiskundige entiteiten. Zo heffen we de beperkingen van digitale transmissiesystemen, waaronder de beperkte bandbreedte, grotendeels op”, aldus de directeur. Zeosync schermt met een aantal wetenschappers, die de basis hebben gelegd voor de nieuwe techniek. Namen als Harvard, het MIT en de universiteiten van Warschau, Moskou en Beijing worden daarbij genoemd. Niet iedere wiskundige is even blij met die aandacht. De sectie wiskunde van de universiteit van Warschau was zelfs zeer onaangenaam verrast, zo blijkt uit een bericht op Usenet. Volgens Ken Prager van standaardorganisatie IEEE is het persbericht van Zeosync niet echt vertrouwenwekkend. “Het is vrijwel zeker dat het hier gaat om gebakken lucht”, meent Prager. Lange termijn “Bij zulke technieken moet je een lange-termijn visie hebben. Je kunt niet zomaar plompverloren een nieuwe techniek op de markt gooien. Gebruikers voelen niets voor hypes die mogelijk door de werkelijkheid worden achterhaald”, zegt professor dr. ir. Mehmet Aksit, hoogleraar software-ontwikkeling van de Universiteit Twente. Als bedrijven al iets gaan aanschaffen, dan kiezen ze voor een techniek die zijn waarde in de praktijk heeft bewezen. Kortom een methode met een zekere kwaliteit en anciënniteit. Mehmet Aksit: “Kijk bijvoorbeeld naar ‘moderne’ toepassingen zoals Java en Corba. Veel partijen houden zich daar nu actief mee bezig, net alsof het net ontdekt is. Je kunt beter zeggen dat de technieken net geaccepteerd zijn, want ze zijn al 20 jaar oud, zo niet ouder.” Jaren vooruit Wetenschappers die zich met fundamenteel onderzoek bezighouden, denken daarbij 10 tot 15 jaar vooruit. “Je moet je afvragen of hetgeen je aan het bouwen bent, over tien jaar bruikbaar kan zijn in de praktijk. Dat maakt fundamenteel onderzoek ook zo moeilijk. Het bedrijfsleven roept wel eens dat fundamenteel onderzoek nergens toe leidt en dus maar afgeschaft moet worden. Ze vergeten alleen dat het resultaat niet direct zichtbaar is, maar wel op lange termijn. Afschaffen zou het stomste zijn wat je kunt doen”, aldus Aksit. De introductie van Zeosync komt als een donderslag bij heldere hemel, in de vorm van een persbericht dat vol staat met toverwoorden. “Die buzzwords”, zegt Aksit, “zie je in de hele praktijk. Het zijn symptomen voor onderliggende problemen die vragen om een oplossing. Het is de kunst om door die gezwollen taal heen te kijken en de onderliggende problemen te zien. Als je dat doet, dan heb je een basis om oplossingen te zoeken.” Datacompressie is al eerder het onderwerp geweest van wilde verhalen. Zo had een Nederlandse uitvinder, ene Jan Sloot, een techniek bedacht waarmee gegevens bijna tot in het oneindige konden worden samengeperst. Het plan noopte Roel Pieper zelfs een lange tocht te maken langs vele geldschieters om kapitaal te verwerven om de techniek van Sloot verder uit te ontwikkelen. Helaas overleed de bedenker, waarna ieder spoor van de techniek verdwenen bleek te zijn. De hele hype rondom datacompressie is wel te begrijpen. De bandbreedte van bijvoorbeeld internet is steeds minder toereikend voor de vraag van gebruikers. Iedere techniek die wordt aangeboden om die flessenhals uit te bannen wordt met twee handen aangegrepen. Mensen nemen hier soms een impulsief besluit, dat ze veel geld kan kosten.