Hoe open is open source?

Ik wist eigenlijk niet zoveel van open source toen ik begon met Hedy, ik had het beeld dat open source - los van dat het een misogyn bolwerk was waar mensen elkaar met rake taal de maat namen - toch ook een soort magische groepen waren die vanzelf goed samenwerkten omdat ze een gemeenschappelijk doel hadden. En ik zette de code vooral op GitHub vanaf dag 1 omdat ik dan makkelijk en automatisch kon deployen naar de cloud. Had ik op een bepaald moment heel bewust moeten kiezen dan had ik me wellicht al geschaamd voor mij houtje-touwtje code en het niet meer gedurfd. Het was dus tamelijk per ongeluk open source, en ik wist niet wat ik me op de hals haalde!

In eerste instantie wilde ik het graag iedereen die mee wilde helpen naar de zin maken, ook mensen die de gekste dingen deden. Zo was er iemand die aanhalingstekens in de (automatisch toegevoegde) license file ging corrigeren. Toen ik heb via Twitter vroeg of hij zo’n PR nou echt nuttig vond en of hij misschien snapte dat het voor mij toch best veel werk was om naar al die dingen te kijken werd ik, je raadt het al, inderdaad met rake taal de maat genomen. Moest maar dankbaar zijn voor zijn 'hulp'. Of iemand die Hedy in het Frans had vertaald (fijn, en gewenst!) maar dat had gedaan door alle keywords handmatig te kopiëren in plaats van de vertalingen op een plek te doen. Gewezen op het feit dat het handiger kon zei hij dat hij daar toch geen tijd voor had! De 'community' was dus nog ver te zoeken, mensen loste hun eigen (imaginaire) problemen op maar hielpen niet met de Hedy missie.

In het geweldige boek ‘Working in Public’ maakt Nadia Eghbal onderscheid tussen 'open' source, die je kan lezen, en 'participatory' source waarin je echt als team werkt en wil dat iedereen meedenkt. Open ben je vanzelf maar ik heb gemerkt dat je voor 'participatory' hard moet werken, met strakke guidelines, een plek om te overleggen en een manier om het communitygevoel op te bouwen.