Professioneel

Daar kreeg ik keurig een ticketnummer. Regelmatig werd ik via de e-mail op de hoogte gehouden van de voortgang. Ik kreeg een bevestiging dat mijn fout kon worden gereproduceerd en daarmee officieel op het lijstje werd gezet van de geplande bugfixes. Bij de volgende release gaf men mij te kennen, dat ze het nog eens hadden getest en de fout niet meer was opgetreden.

Volgende keer toch maar een pakket van een stelletje amateurs nemen. Die zijn een stuk professioneler.

Zo hoort het. En ik verwacht dit eigenlijk van elk bedrijf dat software produceert. Immers, er zijn mensen die met die programmatuur hun brood moeten verdienen en die hebben recht op een goede werking. Dat ben je als vakman aan hen verplicht. Nu is LibreOffice een speciaal geval. Het wordt ontwikkeld door een stichting en de meeste bijdragen komen van vrijwilligers. Dus eigenlijk zijn het gewoon een stelletje amateurs.

Helaas kom ik maar al te vaak tegen dat de zogenaamde ‘professionals’ het een stuk slechter doen. Zo moest ik pas een interface maken tussen twee systemen en maakte daarbij gebruik van de faciliteiten van een commercieel, toonaangevend pakket. Niet alleen was het beroerd gedocumenteerd, bij navraag kreeg ik van de helpdesk te horen dat ik voor uitleg ‘maar moest googelen’. En dan ga ik tot het gaatje.

Het werkte niet. In de logfile stond keurig dat het commando correct was afgegeven. Dan zelf maar eens kijken wat er over de lijn gaat – en dat zag er beduidend anders uit. Nu moest de helpdesk schoorvoetend toegeven, dat ik een bug te pakken had. Een ticketnummer? Vergeet het maar. Wellicht zouden ze het ooit eens oplossen, was de belofte. Daar moest ik het mee doen. De melding werd gesloten.

Volgende keer toch maar een pakket van een stelletje amateurs nemen. Die zijn een stuk professioneler.