Achterblijvertje

Troost u, u bent niet de enige. Gemiddeld ligt er een eeuw van inzichten tussen de organisatievorm van een bedrijf en de organisatievorm die voor een dergelijk bedrijf passend zou zijn. Ja, dat houdt tevens in dat er nog genoeg bedrijven bestuurd worden op een wijze die in de 19e eeuw niet misstaan had.

Kenmerk voor dat soort bedrijven is dat de ‘baas’ zo ongeveer absolute macht heeft, en dat de lijfeigenen die er werken maar beter kunnen doen wat hen gezegd wordt – anders zwaait er wat. Kennis is leuk, maar macht is beter. Het gevolg is dat alles vanaf de werkvloer helemaal tot de hoogste baas moet doordringen voordat er überhaupt een besluit genomen wordt. En als het ooit zover komt, dan moet dat besluit zich door al die lagen management heen weer een weg terug vinden naar de werkvloer.

In de praktijk komt het erop neer dat je dan gewoon te laat bent; Schluss, aus, Ende. Welkom in de 21e eeuw. Zou je al die tijd die je nodig hebt om tot het hoogste management door te dringen – en het dan allemaal nog eens uit te leggen – niet gewoon kunnen besparen? Ja, dat kan. Sterker nog, typische 21e-eeuwse bedrijven doen het ook zo. Wie het snapt, mag beslissen. Binnen de kaders van het beleid uiteraard, maar zo nodig ook daarbuiten. Want risico nemen mag.

En als u nou denkt: “Gut, dát is nieuw. Daar had ik nog nooit van gehoord. Toch maar eens een boek over kopen”, dan geeft u alleen maar aan hoever u eigenlijk achterloopt. Want dat boek is allang geschreven door Fradette en Michaud. Het heet ‘De kinetische onderneming’ en het stamt uit 1998.

Zo’n twintig jaar geleden dus.