De nieuwe werknemer Is een netwerker

De indrukwekkende visitekaartjes zijn passé voor Wijnstra. ‘Zeiler’ staat er nu op zijn visitekaartje van The Vision Web. Een verwijzing naar zijn liefhebberij – zeilen – maar ook een metaforische omschrijving van zijn functie. “Als zeiler hoef je niet aan het roer te staan om de koers mede te bepalen”, vat hij samen. De leerschool van Wijnstra stond in Enschede. Hij studeerde elektrotechniek aan de Universiteit Twente. Het was het pre-informaticatijdperk. “Informatiekunde bestond nog niet, maar ik heb wel computers in elkaar gesoldeerd”, zegt Wijnstra. Hij hoorde bij de ‘tweede lichting’ van driehonderd studenten die zich op de campus vestigde. Zijn drang om te besturen gedijde daar uitstekend. “De ene helft van de studenten organiseerde evenementen voor de andere helft. Het was een dynamische, ondernemende omgeving.” Zijn eerste baan was bij Fokker. Hij was programmeur op de automatiseringsafdeling en werkte mee aan de ontwikkeling van de Fokker 100. “Bij Fokker kwam ik in aanraking met hiërarchie en gevestigde regels.” Dat beviel hem maar matig. “Juist in die tijd kwamen de eerste softwarehuizen op. BSO sprong eruit.” Wijnstra stapte over naar het innovatieve BSO. Bij BSO richtte hij drie bedrijven op en groeide naar een managementrol. “Bij BSO kun je die rol geleidelijk ervaren en opnemen, en dat werkte heel goed. Dat gedachtegoed heb ik meegenomen naar The Vision Web.” Opvallend is dat hij gedurende zijn hele loopbaan gemiddeld om de drie jaar van plek heeft gewisseld. “De rode draad in mijn loopbaan is dat ik het vak van manager in de ICT steeds beter wilde doen. In die vernieuwing en verandering ben ik steeds ‘gerold’, ik ben er niet bewust naar op zoek gegaan.” Amerikaans Na in totaal vijftien jaar BSO stapte Wijnstra over naar Digital, dat op zoek was naar mensen die de professional services konden versterken. Wijnstra werd uiteindelijk Vice President Northern Europe voor Global Knowledge (voorheen Digital Learning Services). De resultaten die zijn team behaalden waren dermate positief, dat de Amerikaanse leiding een kijkje kwam nemen. “Ze ontdekten dat de succesvolle werkwijze voortkwam uit het feit dat we ons niet aan de regels hielden, en dat beviel ze niet. Vervolgens werd ik geconfronteerd met een toenemend ‘spreadsheetmanagement’ vanuit Boston, dat me enorm frustreerde. Ik ben toen weggegaan en heb me zelfstandig als interimmanager gevestigd. Dat was een grote stap, want Vice President Northern Europe op je kaartje: dat is kicken. Maar het gaat om wat in de praktijk het leukste is, en dat is voor mij werken met klanten, met medewerkers. We hadden bij Global Knowledge een stel heel goede docenten. In teamverband werkten we nieuwe ideeën uit, en gingen op zoek naar nieuwe markten. Dat was ontzettend leuk. Daarom vond ik interimmanager een mooi, maar te eenzaam beroep.” Gelukkig was daar Solvision: Wijnstra kende de oprichters uit de BSO-tijd en haakte samen met Jan van Gorssel aan met Change Vision, bureau voor verandering- en programmamanagement. Met elkaar bouwden ze aan het netwerk van bedrijven dat we kennen onder de naam The Vision Web. Wijnstra heeft nu een andere leidersrol: inspirator, moderator, facilitator. “We willen in praktijk brengen dat het gaat om talent en ambitie, niet om posities. Ik heb ervaren dat wat ik deed een succes werd als ik met complementaire mensen samenwerkte. Bij The Vision Web kan ik dat op coachende en inspirerende wijze doen. In eerste instantie dacht ik over Change Vision ‘zo nu heb ik een eigen bedrijf en hier ben ik de baas’, maar in de loop van de tijd kwam de vraag: wat drijft me nou écht? Het antwoord daarop is het plezier dat ik heb als mensen door mijn toedoen bij elkaar komen en samen mooie dingen laten ontstaan. Ik ben steeds meer overgestapt van controleren en beheersen naar ‘een voedingsbodem scheppen’. Ik sta gewoon op de loonlijst, en sta net als iedereen ter discussie. Medewerkers kunnen dezelfde vragen aan de directeur stellen als andersom. We hebben hier ook geen directiekamers, geen secretaresse.” Echt succes “Het is een totaal andere invulling van de leidersrol. Het gaat nu om écht succes, niet om imago. Ik tik mijn briefjes zelf, maak zelf mijn afspraken, schenk zelf koffie in. Ik moet zeggen dat ik ook wel eens terugverlang naar mijn directiekamer van vroeger. Zo’n positie geeft een soort comfort. Een manier van leidinggeven die soms lekker makkelijk is. Maar ik weet dat het veel minder effectief is. In een open en gelijkwaardige verhouding krijg je uiteindelijk veel rijkere oplossingen. Ik geloof echt in de netwerkorganisatie: mensen in loondienst, die in wisselende groepen samenwerken. Het wordt me steeds duidelijker dat als mensen met hun talenten bezig zijn er veel meer creatieve energie ontstaat. Dat leidt tot innovatie en creatie in plaats van bedrijfspolitieke spelletjes. Als je die creativiteit eenmaal geproefd hebt wil je niet meer terug naar een zogenaamde toppositie.”