IEEE 802.11: orde in draadloze chaos
Voor 1997 was er een wildgroei van draadloze netwerkoplossingen die allemaal volgens een eigen standaard werkten. Het was draadloosnetwerktechnisch gezien internationaal en tussen de verschillende leveranciers een rommeltje, waardoor er niets samenwerkte. Uiteindelijk is er in 1997 onder aanvoering van de IEEE (Institute of Electrical and Electronics Engineers) een uitbreiding op de bestaande 802-netwerkprotocollenstandaard uitgekristalliseerd en dat resulteerde in de 802.11.
Shutterstock
Shutterstock
Deze voorloper van de huidige IEEE 802.11b standaard beschreef eigenlijk alleen hoe je draadloos van punt A naar punt B kon communiceren op een snelheid van 1 en 2 Mb/s en dat alles op een zendfrequentie van 2,4 GHz. Deze standaard definieert drie verschillende manieren van communiceren: via infrarood, middels het zogeheten ‘frequency hopping spread spectrum’ (FHSS) – waarbij zender en ontvanger telkens van frequentie wisselen – zoals nu wordt toegepast in de Bluetooth-technologie, en via het ‘direct sequence spread spectrum’ (DSSS), een techniek die vergelijkbaar is met het huidige GSM-netwerk.