Om de duvel niet oud: Robert Vos.

“We hebben ieder jaar nog een reünie, en als het even kan ga ik daar heen om mijn oude maten weer te zien”, zegt Vos. “Maar van de 29 jaargenoten is er niet één die nog vaart. Er zijn er eigenlijk best veel in de automatisering terechtgekomen.” Het besluit om te switchen maakte Vos in 1971. “Ik had altijd contact gehouden met mijn leraar wis- en natuurkunde. Hij vertelde me op een moment dat hij was overgestapt naar een bedrijf waar ik nooit van gehoord had: IBM. Op een zaterdag – toen nog een werkdag – ging ik mee om eens een kijkje te nemen. Dat pakte me. Ik besloot af te zwaaien.” Na nog even ‘door de koningin in de kraag gegrepen te zijn’, oftewel anderhalf jaar vrijwillige dienstplicht bij de marine, kreeg Vos een baan bij IBM. Het was in de tijd dat de bomen letterlijk tot in de hemel groeiden: de concurrenten waren allemaal bekend en IBM was wereldwijd de nummer één. Een van Vos’ eerste functies was het opleiden van klanten. “We waren als het ware eenoog in het land der blinden: klanten begonnen redelijk blanco en wilden weten hoe ze de machines moesten bedienen, hoe ze moesten programmeren, hoe programma’s ontworpen moesten worden.” Na de ‘mainframejaren’ bracht IBM in 1981 de personal computer op de markt. In 1983 verhuisde Vos met zijn gezin naar de Verenigde Staten waar hij ging werken bij IBM’s World Trade System Center in Poughkeepsie. Hij werkte onder meer aan het ontwikkelen van cursusmateriaal voor klanten. In 1986 ging hij terug naar Nederland om ‘the field’ in te gaan. “Ik ging naar Nederland en iedereen riep ‘fijn want Amerika is zo groot’. Kreeg ik meteen de Gasunie als klant. Dat betekende dus pendelen tussen mijn woonplaats Woerden en Groningen. Het grappige was dat ik in Poughkeepsie zo dicht bij mijn werk woonde dat ik even thuis ging lunchen.” De daaropvolgende jaren ging Vos het salesteam leiden dat zich richtte op de procesindustrie. Een internationale managementbaan: gespecialiseerde salesteams in verschillende landen en een competence center in Londen. Vos kijkt met veel plezier terug. “Managen is leuk. Vooral als je een goed team hebt, en dat had ik ook, een ‘a-team’ noemde ik het.” Het wrange was dat bij de crisis die IBM begin jaren negentig doormaakte, Vos uit zijn a-team toch mensen moest gaan aanwijzen met een ‘b’ of een ‘c’. “Ik heb tot drie keer toe gezegd dat ik dat niet kon, en toen knapte er iets. Toen ik zelf een goede regeling kreeg aangeboden – 22 dienstjaren, een goed salaris, en dat werd vermenigvuldigd – ben ik opgestapt.” Vos had besloten eerst een paar maanden voor zichzelf te nemen, om zo even wat minder ‘blauw’ te worden. Vervolgens kreeg hij een aanbieding van Uniface, een Nederlands softwarebedrijf. Met zijn contacten binnen de IBM-organisatie was hij een goede aanwinst voor het bedrijf. Na de overname van Uniface door Compuware stapte Vos over naar de Meta Group. “Ik was gebruiker van hun data, en kende de twee mensen die de Nederlandse vestiging runden. Ik ben in 1996 salesdirecteur geworden.” Al snel haalde het onderzoeksbureau een paar grote klanten binnen, en alles ging ons voor de wind. Vos besloot de Deense eigenaar uit te kopen, waarbij hij de hulp van twee vrienden inzette. Een vergissing: een van de vrienden begon ‘aan zijn stoelpoten te zagen’, en in 2000 besloot Vos eruit te stappen.
Korte tijd daarna raakte hij in gesprek met de Haselhoff Groep, een werving- en selectie en executive search bureau dat zich richt op de ICT-sector, zowel de gebruikerskant als de industrie zelf. “In deze functie komt eigenlijk alles bij elkaar”, zegt Vos. “Bij IBM heb ik me bezig gehouden met hard- en software, bij Uniface met software en bij Meta Group met consulting. Maar in al die functies heb ik één ding ontdekt: het draait om de mensen. Extra leuk is het als we een stevige 50+-er ergens binnen brengen op kennis en ervaring. Er zit zoveel kennis en ervaring in die hoofden die niet veroudert. Het is onterecht dat mensen worden afgewezen vanwege hun leeftijd: beoordeel de persoon. Bij ons is de ‘personal touch’ dan ook belangrijk: we zijn geen ‘cv-schuivers’. Overigens zie ik helemaal niets in het plan om mensen anoniem te laten solliciteren. Flauwekul! Zijn we dan al zover afgegeleden? Discriminatie op de arbeidsmarkt moeten we gewoon niet gedogen.”