Ontslag door surfen

De werkgever verweet zijn werknemer dat hij excessief gebruik maakte van internet voor privé-doeleinden gedurende kantoortijden. Het zou gaan om ongeveer een derde van de totale werktijd. Het verwijt werd ondersteund door een verklaring van de chef van de werknemer en een voor de rechter flinke stapel voor hem onbegrijpelijke documenten. Het waren computerrapporten, die het gebruik van internet registreerden. De werkgever voerde aan dat de werknemer een baan had waar het gebruik van internet maar incidenteel nodig was. Het bedrijf kende geen geschreven regels voor het gebruik van internet, maar beperkt gebruik werd toegestaan. De werknemer betwistte uitdrukkelijk dat hij voor privé-doeleinden veel gebruik maakte van internet. Hij schatte die tijd lager in dan de rooktijd van sommige medewerkers in het bedrijf, die frequent de rookkamer bezochten. De rechter achtte het noodzakelijk het oordeel van een deskundige te vragen. Die werd verzocht de stapel documenten te bestuderen en aan te geven wat het privé-gebruik van de werknemer was geweest gedurende een periode van twee maanden, het tijdvak waarin het internetgebruik was geregistreerd. De deskundige legde de rechter uit dat surfen neerkwam op via een pc kijken naar pagina’s op websites, met behulp van een browser (een programma op server van de werkgever) van het internet opgehaald konden worden. Zodra een pagina is gevonden en getoond wordt, stopt de verbinding. Wanneer een volgende pagina wordt opgevraagd wordt weer een kortstondige verbinding tot stand gebracht. De registratie voor (privé) internetgebruik bestond uit een meetprogramma geplaatst op de server van de werkgever. De deskundige legde ook het verschil uit tussen internet en intranet. Intranet is een netwerk voor één bedrijf zonder koppelingen met externe computers en is bedoeld voor louter toepassingen voor dat ene bedrijf. De techniek is echter het zelfde als bij internet. De deskundige werd wantrouwig toen hij constateerde dat het overgrote deel van de meldingen precies 3 minuten had geduurd. Hij nam contact op met de maker van het meetprogramma. Die bevestigde dat het precies meten van de internet-gebruikstijd met dat meetprogramma niet mogelijk is en dat daarom vaak een standaard gebruikstijd van 3 minuten wordt ingevuld. Het kan wel nauwkeuriger maar dan had er een meetprogramma op de pc van de werknemer(s) geplaatst moeten worden, hetgeen niet gebeurd was. De deskundige vergeleek het opvragen van webpagina’s met de traditionele schriftelijke communicatie. Het feit dat een geopende brief twee uur op een bureau ligt, wil niet zeggen dat er twee uur besteed is aan het lezen van de brief. Zo ook met websites. Sommige van de websites verversen zich zelf om de paar minuten. Zo’n verversing zorgt dan weer voor een extra registratie van het gebruik van internet. De echte bestede tijd door de werknemer zou op basis van deze rapportage zo maar de helft kunnen zijn van de geregistreerde tijd. In het bedrijf was het verder niet ongewoon dat elkaars pc’s werden gebruik, wanneer iemand afwezig was. De registratie gaf aan dat een enkele keer een pornosite was geraadpleegd. Een beetje slimme pc-gebruiker raadpleegt zo’n site het liefst op de pc van een ander. Wat te doen met de meldingen over het gebruik van bijvoorbeeld Google, Ilse en Lycos, die zowel zakelijk als privé van aard kunnen zijn? Tenslotte merkte de deskundige op dat in 30% van de gevallen de melding een intranetpagina betrof. Dat gebruik had dus duidelijk een zakelijk karakter. Toch zat ook de deskundige met deze zaak een beetje in zijn maag. De werkgever had op een knullige manier proberen te bewijzen dat de werknemer te veel aan het surfen was in de tijd van de baas. En hoewel duidelijk was dat de werknemer actief was geweest op internet, kon de deskundige niet anders concluderen dan dat uit de beschikbare rapportages geen betrouwbare conclusies te trekken waren over de mate van het privégebruik.