Aanbestedingsprocedure biedt slechts schijnzekerheid
Ruud Leether geeft in de Automatisering Gids van 6 mei jongstleden met zijn artikel duidelijk aan waar de pijn zit in aanbestedingstrajecten en laat tevens zien wat de voordelen zijn van de veel transparantere aanbestedingspraktijk. Ik deel zijn mening dat de aanbestedingsrichtlijnen een verworvenheid zijn waar we voorzichtig mee om moeten springen. Maar dat er wat aan de enorme bureaucratie en daarmee de maatschappelijke kosten van deze aanbestedingen dient te gebeuren, is eveneens evident.
Shutterstock
Shutterstock
Leether ziet als voornaamste oplossingsrichting de "eigen verklaring", waarmee een groot gedeelte van de papieren rompslomp beperkt kan worden. Voor opdrachtnemers bevindt zich hier echter maar een klein deel van de totale offerte-inspanning. De meeste tijd en kosten gaan zitten in de beantwoording van de tientallen, soms honderden offertevragen met betrekking tot de te leveren ICT-dienst en de prijsbepaling daarvan. Ruwweg vallen de vragen die gesteld worden voor aan te besteden ICT-diensten en projecten te verdelen in een aantal categorieën. Per categorie zijn richtingen aan te geven om de inspanning en daarmee proceskosten te beperken, zonder de zuiverheid van mededinging geweld aan te doen.