De nieuwe werknemer Verhuist zijn dromen achterna

Sjef Bosman werkt als Lotus Notes ontwikkelaar. Hij werkt thuis. Nou is dat niet zo bijzonder, telewerken is behoorlijk ingeburgerd. Alleen staat het huis van Bosman in Frankrijk, in het departement de Drôme, ongeveer duizend kilometer van Utrecht. Zijn belangrijkste opdrachtgevers zijn gevestigd in Nederland. Eén daarvan is zijn voormalige werkgever QCM in Utrecht, die Bosman nu via een intermediair inhuurt. QCM wilde Bosman niet missen, maar Bosman was resoluut in zijn voornemen naar Frankrijk te verhuizen. De werknemer is nu een kleine zelfstandige geworden, een oplossing die voor beide partijen werkt. “Ik vind het klasse dat ze mij deze kans boden”, zegt Bosman. Bosman verhuisde vooral om persoonlijke redenen naar Frankrijk. “Ik vond het veel te vol hier, die eindeloze files. In Zandvoort kan je over de lijven lopen. Al die kleine tuintjes, met die grote hekken eromheen. Het is daar zoveel mooier”. Gek genoeg was het zijn werkgever die hem op het idee bracht. “Mijn vriendin woonde in Breda, ik in Harmelen. We wilden samenwonen, maar zij wilde eigenlijk niet naar Harmelen, en ik niet naar Breda. In die tijd liet mijn baas me een tijdschrift zien met huizen in Frankrijk. Voor een ton heb je daar een huis, dan is het weliswaar slecht onderhouden, maar er zit al snel een hectare grond bij.” Vanaf dat moment oriënteerde Bosman zich serieus op leven in Frankrijk. Aan de ene kant puur rationeel: “België was me niet ver genoeg, Duitsland boeide me niet, Spanje en Italië vond ik te ver.” Aan de andere kant zocht hij ook heel intuïtief: “Ik had een ideaalbeeld: zitten op het terras met mijn laptopje, van maart tot oktober buiten kunnen werken, desnoods onder een afdakje, en me helemaal concentreren op waar ik goed in ben.” Bosman was geen francofiel, hij was zelfs nog nooit in Frankrijk op vakantie geweest. Dat deed hij – met zijn partner -voor het eerst toen hij al op huizenjacht was. “Die eerste vakantie beviel prima. Uit boeken had ik al begrepen dat de Ardèche en de Drôme mooie gebieden waren, en zijn we op een ‘chambre d’hôte’ manier doorheen getrokken. Het afgelopen jaar zijn we serieus makelaars gaan bezoeken. In Valence zijn we bij 25 makelaars geweest en we hebben de nodige huizen bekeken, maar dat was allemaal bagger. Bij twee makelaars in het dorpje Crest vonden we ook niets wat ons aansprak, een aantal van de huizen die zij aanboden hadden we al gezien. In Frankrijk is het gebruikelijk dat meerdere makelaars voor dezelfde klant werken. Bij de laatste makelaar viel ons oog echter op een aantal foto’s in de etalage. We zijn op vrijdag gaan kijken, we zijn op zaterdag gaan kijken, we zijn op maandag nog teruggegaan. Maar eigenlijk wisten we al toen we voor het huis stonden: dit is het! Het was wat duur, we hebben nog wat van de prijs af gekregen. We hebben de koop gesloten, de verhuizing geregeld, en nu wonen we er inmiddels een half jaar.” Hun huis staat op het 5,5 hectare grond in plaatsje Crest. “Een plaatsje met een streekfunctie, waar je alles vindt dat je nodig hebt”. Binnen bereik zijn de steden Valence, Lyon en Grenoble. “Daar hebben we bewust voor gekozen: stel dat het werken voor Nederlandse opdrachtgevers niet goed zou lukken, dan zijn er in de driehoek Grenoble-Valence-Lyon genoeg mogelijkheden een ‘franse’ baan te vinden.” De eerste maanden dat Bosman in Frankrijk zat liep het werk nog niet zo goed. “Mijn baas miste zijn dagelijkse sparring partner, en ik probeerde in die tijd ook op afstand nog leiding te geven. Dat lukte niet, daarvoor moet je toch fysiek aanwezig zijn. Ik concentreer me nu op waar ik goed in ben. Lotus Notes ontwikkeling, analyse van nieuwe software, projectplannen en offertes maken en probleemanalyse. En de groupware waar QCM in gespecialiseerd is zetten we in om te communiceren en op afstand samen te werken. Ons credo passen we nu zelf toe. En het prettige van hier werken is: als ik even geen inspiratie heb ga ik het land op, gras maaien of een boom omhakken. En ik rij nog maar 10.000 kilometer per jaar. Het enige nadeel is dat ik daar nog geen ADSL heb, dat is balen. Daarnaast mis ik soms de dagelijkse sociale contacten, bedrijfsuitjes, je lekker met elkaar ergeren aan dingen. Maar ik vind het ook wel prettig om een beetje op mezelf te zijn. Het sociale leven hier moeten we nog gaan opbouwen, ik wil lid worden van een bridgeclub, weer gaan fitnessen. We willen echt integreren in de Franse samenleving. Er gaan verhalen dat er in de Ardèche hele Nederlandse dorpen ontstaan, nou dat willen wij dus precies niet.” De collega’s van Bosman zijn wel enigszins jaloers, vinden dat Bosman ‘het maar goed geregeld heeft’. Maar die vrijheid om je leven zo in te delen heeft iedereen, vindt hij. “Ik heb ooit in een outplacement traject geleerd dat je niets moet”, zegt Bosman. “Je hebt altijd een keuze. Ook aan het boek van Wayne Dyer, ‘Niet morgen maar nu’ heb ik veel gehad. Jij bent de enige die verantwoordelijk is voor je leven. En je moet je dromen niet uitstellen tot na je pensioen.”