Flitsrace krijgt nieuwe deelnemers
De nieuwe xD-geheugenkaart moet de opvolger worden van de aloude Smart Media-kaart. Dit onderdeel werd in 1998 door een aantal Japanse aanbieders, waaronder Fuji en Olympus, op de markt gebracht. De Smart Media-kaart was de tweede module in zijn soort. Een jaar eerder introduceerden Sandieks en Siemens hun Multi Media Card. Sony bracht aan het begin van 1999 de zogeheten Memory Stick uit, een flashmodule die werd gekenschetst als een ‘digitaal stripje kauwgom’. Iets meer dan een jaar later verscheen de Secure Digital- ofwel SD-kaart. De makers van iedere geheugenkaart hebben zich verenigd in een consortium, dat de eigen standaard geaccepteerd probeert te krijgen. Capaciteit te kort De geheugenmodules hebben allemaal flitschips aan boord, waarbij de capaciteiten liggen tussen 2 en 512 megabyte. Tenminste, dat is de situatie op dit moment. De kaartjes met een opslagruimte van een paar megabyte kunnen namelijk niet meer met goed fatsoen gebruikt worden. Hun capaciteit schiet voor de meeste toepassingen te kort. Dat geldt zeker wanneer ze gebruikt worden als opslagelement voor digitale camera’s, de toepassing waar ze hun populariteit aan te danken hebben. De resolutie van die toestellen is intussen dermate hoog dat een kaartje van 8 megabyte nog maar een paar foto’s zou kunnen bevatten. De vraag naar ‘kleine’ kaartjes neemt dan ook sterk af. Hoewel de meeste kaarten in principe een capaciteit van 1 gigabyte of meer kunnen hebben, is zo’n grote opslagcapaciteit nog niet leverbaar. De markt begint er echter wel om te vragen, vanwege de steeds groter wordende resoluties van digitale camera’s. Geen consument wil nog een kaartje waar maar een foto of zes op passen. De fabrikanten breiden de capaciteit in reactie op de consumentenvraag wel sterk uit. Van de xD-kaart moeten in december al kaartjes van 256 megabyte klaar zijn, terwijl volgend jaar uitvoeringen van 1 en 2 gigabyte verschijnen. Ook de andere aanbieders van solid state-geheugen hebben plannen om hun kaarten een grotere capaciteit te geven. Sony’s Memory Stick heeft in theorie een maximumgrootte van 4 gigabyte, net zoals de SD Card. De Compact Flash Card kan uiteindelijke 2 gigabyte herbergen, een uitbreiding daarop is nog in de maak. Aan de wildgroei in standaarden gebeurt intussen echter nog niets. Enkele jaren terug is geprobeerd eenheid te brengen in de geheugenmodules, maar dat is niet gelukt. Te veel aanbieders wilden hun eigen ideeën doordrukken. Gevolg is dat de gebruiker nu voor een brede keuze staat. Vaak kan er helemaal geen eigen keuze worden gemaakt, maar is de aanschaf van een apparaat, bijvoorbeeld een camera, bepalend voor het medium dat men moet gebruiken. Draagbaar Dit probleem klemt temeer nu geheugenmodules meer en meer gebruikt worden voor andere doeleinden, met name ook als draagbaar massageheugen. Uit onderzoek dat onlangs is afgerond door bureau NSS Interview blijkt dat de professionele computergebruiker een zeer grote behoefte heeft aan een manier om gegevens steeds met zich mee te kunnen nemen. De flitskaart als draagbare datakluis zorgt aan de ene kant voor een hoop gemak, anderzijds leidt het ook tot problemen. Die bestaan eigenlijk uit twee hoofdgroepen, te weten de synchronisatieperikelen en daarnaast de aansluiting van de modules op andere apparatuur. De synchronisatie tussen de gegevens op de geheugenmodule en die op de vaste werkplekken is onontbeerlijk, wil een gebruiker tenminste geen last hebben van een chaos in zijn data. Microsoft levert vanaf Windows95 software die zo’n synchronisatie tot stand brengt, maar ook andere softwaremakers hebben daar nu programma’s voor geschreven. Om de verschillende geheugenmodules daarop te kunnen aansluiten brengen ondernemers speciale hardware op de markt. Zo heeft fabrikant Imation onder de naam FlashGo een universeel interface gemaakt waarmee de inhoud van geheugenmodules via een pc kan worden uitgelezen. Het kastje heeft aan de ene kant een USB- steker en aan de andere zijde een connector waar direct een Microdrive van IBM past. Via adapters kunnen geheugenkaartjes zoals Memory Stick, Secure Digital en Smart Media worden aangesloten. Er zijn meer manieren om flash-modules te verbinden met de computer, bijvoorbeeld door een speciale PC-Card te gebruiken met een uitsparing waarin de module past. Ook kan een Memory Stick in een floppyvormige behuizing worden geschoven. Het ding laat zich dan via de standaard floppydrive van de pc lezen en beschrijven. Het Nederlandse bedrijf Freecom heeft recent een datablokje ontwikkeld dat niet groter is dan een aansteker. Hierin is plaats voor 256 megabyte, aansluiting geschiedt direct op de USB-poort van de pc. De USB Stick heeft bovendien een oogje, waarmee het aan de sleutelhanger kan worden vastgemaakt. Ook dit is een eigen bedenksel, dat niet valt binnen een van de bestaande standaarden. IBM lanceerde eerder al een soortgelijk apparaat, ook aansluitbaar op USB, met een capaciteit van 32 megabyte. Niet veel invloed De gebruikers hebben eigenlijk niet veel invloed op het soort geheugenkaartje dat ze willen gebruiken. De keus voor een bepaald apparaat, hetzij een digitale camera, een handheldcomputer, mobiele telefoon of MP3-speler, bepaalt welk type kaartje gebruikt dient te worden. Inmiddels zijn de prijzen van de geheugenkaarten naar elkaar aan het toegroeien. Memory Sticks van Sony kosten ruim 1 euro per megabyte. Kaarten die door derden zijn gemaakt en zich net zo gedragen als het origineel, zijn wat goedkoper. Andere typen flashkaarten kosten tussen de 60 en 80 eurocent per megabyte. Daar geldt, dat de prijs per megabyte bij de kaarten met de hoogste capaciteit een stuk hoger ligt dan bij de kaarten met minder opslagruimte. In de loop van de tijd worden die grotere kaarten echter ook weer goedkoper. Dit proces wordt nog versneld, wanneer een aanbieder weer een nieuw topmodel van zijn kaarten uitbrengt.