Hogere beloning
De voorzitter van de RvC leidde het onderwerp in. "Sinds de beursgang is in deze vergadering niet gesproken over de honorering van de directie. Het salaris van John is in die periode ongewijzigd gebleven. Nu we inmiddels verplicht zijn de vergoeding aan directeuren te specificeren in de jaarrekening moet er iets gebeuren. We staan gewoon voor gek wanneer wij onze topman zo laag belonen." John schoof op zijn stoel heen en weer. Hij voelde zich duidelijk ongemakkelijk. Sinds de oprichting van het bedrijf had hij zelf zijn salaris bepaald en dat had hij zeer bescheiden gedaan. Dat was een groot voordeel voor het bedrijf geweest. Als er al eens een manager was geweest, die zich beklaagde over zijn salaris, dan liet John gewoon zijn eigen salarisslip zien. Die aanpak werkte meestal prima, want het was toch een beetje raar om meer te willen verdienen dan John. Jaren geleden geleden had hij zelf zijn commissarissen uitgezocht en hun vergoeding bepaald. En nu zaten deze figuren in zijn bedrijf aan zijn tafel over zijn salaris te praten. Bij de beursgang was er wel enige discussie geweest over zijn lage salaris. De begeleidende bank had toen uitgelegd dat dit mogelijk een probleem zou opleveren. Immers door de lage honorering van John, maakte het bedrijf meer winst. De prijs van de aandelen wordt grotendeels bepaald aan de hand van de winst. De bank rekende voor dat de nieuwe aandeelhouders dan ongeveer 1 miljoen euro meer zouden betalen dan het geval zou zijn bij een marktconforme beloning van John. Omdat John grootaandeelhouder was, kwam het grootste deel van deze ‘meeropbrengst’ in de zak van John. Het was een vreemde ervaring geweest, dat je door minder salaris te nemen, zoveel extra kon verdienen. Af en toe kwam in hem op dat het niet alleen zijn eigen afzien van een hoger salaris was geweest, dat had geleid tot zijn welstand. De voorzitter formuleerde het voorstel: het salaris van 150.000 euro per jaar te verhogen met 225.000 euro naar 375.000 euro, een loonstijging van 150 procent. Hoewel de andere leden van de RvC inzagen dat er wel iets gedaan moest worden aan het salaris van John, schrokken zij toch wel een beetje. Dit kwam straks in de jaarrekening te staan. Ze konden de opmerkingen in de algemene vergadering van aandeelhouders al voorspellen. "Hoort uw bedrijf nu ook thuis in het rijtje van Philips en KPN?" Eén van de commissarissen had het allemaal al eens eerder meegemaakt. Hij had een soortgelijke ervaring mogen meemaken als John. Ook zijn bedrijf was naar de beurs gegaan en had daarna jaren alleen maar winstgroei laten zien. Behalve het laatste jaar dan. Dat verlies had hij zich persoonlijk aangetrokken. Hij en zijn collega hadden toen voor dat jaar afgezien van hun salaris en ook het nogal duur uitgevallen jaarfeest voor eigen rekening genomen. De externe accountant had het wel vreemd gevonden, maar had geen fiscale problemen voorzien. De enigen die er toen mee in hun maag zaten waren de commissarissen. Die hadden er sterk op aangedrongen om ondanks de verliessituatie gewoon salaris te nemen. Die directie had echter voet bij stuk gehouden. Echt problematisch was dat niet, want beide directeuren/aandeelhouders hadden hun schaapjes al ruimschoots op het droge. De voorzitter van de RvC stootte hem aan. "Wat vind je het voorstel om het salaris van John te verhogen naar 375.000 euro?" De commissaris bracht zijn stem uit: "Het lijkt me een uitstekend idee."