Liberalisme

Silicon Valley keek halsreikend uit naar zijn plan. Wanneer de Amerikaanse overheid burgers en bedrijven zou dwingen hun computers beter te beveiligen, zouden beveiligingsbedrijven hun orderportefeuille vanzelf zien vollopen. Een enkeling hoopte zelfs stilletjes dat Bush de valley in z’n eentje uit het slop zou trekken. Maar dan kennen zij Bush nog niet. De president houdt niet van regeltjes. Niet alleen als politieke overtuiging, maar ook omdat zijn vriendjes in het bedrijfsleven daar tegen zijn. Regeltjes belemmeren de vrije stroom van geld, en dus het kapitalisme. Het zou een mooie boel worden wanneer Microsoft verantwoordelijk gesteld kan worden voor een programmeerfout. Dat regelt de markt zelf wel: als klanten beveiliging belangrijk vinden, laten zij een programma voor gaten simpelweg links liggen. Vorige week presenteerde Clarke in het hartje van de Valley zijn advies. Beveiligingsexperts konden rekenen op een grote teleurstelling. Clarke deed hen slechts één belofte: de overheid zelf gaat ruim 1 miljard dollar extra uitgeven. Maar verder zal hij niemand dwingen om te investeren in nieuwe sloten op zijn computernetwerken. Er zal alleen een dringend advies worden gegeven. Een miljard is slechts een druppel op de gloeiende plaat van de ingestorte omzetten in de valley. Het advies is niet alleen een bittere pil voor de bedrijven in de valley, maar ook voor gebruikers van computers. Een softwarebedrijf dat uit financiële overwegingen besluit de beveiliging te verwaarlozen, wordt nog altijd geen strobreed in de weg gelegd. Regeltjes belemmeren immers slechts de mogelijkheden om geld te verdienen. Dat de klant daardoor schade leidt, is daar ondergeschikt aan. Amerika krijgt de computerveiligheid die het verdient. Clarke vroeg de verkeerde mensen om advies. Hij richtte zich tot de producenten, niet tot de afnemers. Die eerste groep zal aan zijn eigen portefeuille denken, en dan pas aan het belang van de klant. Het advies dat je zo krijgt staat gelijk aan zelfregulering. Dat loopt niet toevallig keer op keer fout. Het leidt tot milieuvervuiling door de olie-industrie, tot boekhouders die bijbeunen als consultant en bouwbedrijven die elkaar opdrachten toespelen. In het verleden moest het bij zelfregulering altijd eerst misgaan voordat de overheid bereid bleek in te grijpen. Met het advies van Clarke wacht ons eenzelfde lot. Het cynische van de hele situatie is dat Clarke dat zelf ook prima weet. ‘We kunnen niet net als bij de luchtvaartindustrie wachten tot het misgaat,’ benadrukte hij dit voorjaar op een beveiligingsconferentie in de valley. De zaal applaudisseerde, en ging over tot de orde van de dag. Tot het misgaat, net als bij de luchtvaartindustrie.