Kunstmatige liefde in tijden van corona

Volgens The Economist was er voor de pandemie al sprake van een teruggang van de kantoorromance. In 1995 ontmoette zo’n 19% van de mensen hun partner op het werk. In 2017 was dit nog maar 11%. De eind 2017 begonnen MeToobeweging gooide nog extra roet in het eten: geen hond durft meer aan een ondergeschikte te frutselen of zijn of haar knoppen te bedienen bij de koffieautomaat. Maar met het online vergaderen en thuiswerken is dit romantische neveneffect van het kantoorleven echt definitief de nek omgedraaid. Ik heb het zelf niet geprobeerd, want ik heb dus al een vriend, maar flirten via Zoom of Microsoft Teams lijkt me lastig.

Dit verval van menselijke romantiek door digitalisering lijkt nu te worden gered met behulp van artificiële intelligentie. In San Francisco is software ontwikkeld, genaamd GPT-3, die kan lezen en schrijven op basis van deap learning. GPT-3 produceert griezelig knap schrijfwerk waardoor je als lezer het onderscheid tussen een mens en een computer kwijt bent. Voor het beantwoorden van een mail geef je GPT-3 een paar staccato hoofdpunten van het antwoord, en het geeft prompt een tekst terug die zo door een mens kan zijn gemaakt. Schrijf ‘Lieve Joost, ik mis je’ en het maakt genuanceerde, originele en zelfs humorvolle proza voor Joost.

Het heeft alleen de gebruikelijke nadelen van AI die getraind is op data. Het bevat vooroordelen waardoor het taalgebruik bijvoorbeeld niet zonder seksisme is. Het onderscheidt geen feiten van fictie, want GPT-3 begrijpt de betekenis van taal niet. Ook kan de levensechte tekst eenvoudig misbruikt worden, bijvoorbeeld voor fake news en phishing.

Nu de kantoorromance op zijn retour is, lijkt GPT-3 mij dan ook een uitkomst voor nieuwe romantiek. Op Zoom geef je GPT-3 een paar steekwoorden mee, druk je op een knop, en hup: een lief klein gedicht voor je nieuwe flirt. Dat GPT-3 het verschil niet kent tussen feit en fictie is een pluspunt: je versiert iemand toch door een beetje te jokken met wat voor leukerd je van doen hebt. Geeft niks dat zo’n gedichtje wat fris seksisme bevat. Alsof Scott Fitzgerald in 1920 aan de innerlijke schoonheid van zijn muze dacht, toen hij dichtte: “No one will ever know that you were beauty for an afternoon”. Wie weet kan het alle teloorgegane office romances tenietdoen.

Wordt het toch nog een beetje gezellig tijdens de coronapandemie.