Coen de Koning: ‘Titels interesseren me geen lor’
Je kunt beter gaan studeren: ik probeerde er een studentenleven naast te hebben, maar dat is nauwelijks te doen.” Uiteindelijk kreeg De Koning de letters RA achter zijn naam, maar het duurde wel even. “Na een jaar of vijf werken en studeren knapte ik af. Die dip liep toevallig parallel met het ontstaan van het vakgebied EDP Audit. Bij Dijker en Doornbos waar ik toen werkte benaderden ze mij om mee te helpen die afdeling op te zetten.” Het was een kans die als geroepen kwam. De Koning kon in het vrijgevochten clubje zijn ei wél kwijt. Hij kijkt erop terug als één van de leukste periodes uit zijn loopbaan. “We waren écht het wiel aan het uitvinden, aan het pionieren. Toen het vakgebied een beetje vorm kreeg ben ik ook aan de VU gaan doceren. Dat was een aantal jaren leuk. Toen de studenten minder kritisch werden – meer ‘sponsjes’- ben ik er mee opgehouden.” Na vijf jaar haalde de maatschap de teugels van de EDP Audit wat strakker aan en bracht de afdeling weer binnen de accountantsmaatschap. “Het moest geld gaan opbrengen”, lacht De Koning. Eenmaal weer binnen de accountantsomgeving merkte hij dat je zonder RA-titel toch altijd ‘hé jij daar’ zou blijven en hij pakte de studie weer op: “En na zo’n 13 jaar heb ik het dan toch gehaald”.
Grenzen
Op verzoek van een vriend stapte De Koning over naar een softwarehuis om een vastgelopen project vlot te trekken. Het softwarehuis was recent overgenomen door Volmac maar dat werd terug gedraaid: de cijfers bleken opgepoetst. Even was er twijfel. “In de accountantswereld was ik natuurlijk gewend aan zekerheid, en nu zou ik opeens bij een klein softwarebedrijf gaan werken, dus ik heb er wel even over nagedacht. Maar de job leek me leuk, dus ik heb het toch gedaan.” Dat was in 1988. In 1990 ging het bedrijf failliet, maar er kon doorgestart worden. De Koning werd toen mededirecteur. Ze begonnen ‘lean and mean’, maar na een grote order – die in een keer voorgefinancierd werd- ging het de verkeerde kant op. Er werd geworven, overgenomen, geïnvesteerd alsof de bomen tot in de hemel groeiden. “Ik zag de cijfers de pan uit rijzen en riep ‘jongens dit kan niet’. De andere directieleden zagen dit niet zo, en uiteindelijk viel de tent in 1993 om.” Business Objects was de volgende stap in De Konings carrière. Hij kende het bedrijf al als distributeur en bedacht samen met een trainster en een verkoper het plan een Nederlandse vestiging op te zetten. Zo geschiedde. “Ik heb er wel meteen bij gezegd tegen het Franse hoofdkantoor dat ze een management moesten aanstellen, want dat is niet mijn sterke kant. Sterker nog: ik vind het slopend. In de paar jaar dat ik manager ben geweest heb ik mijn grijze haren gekregen. Ik ben heel graag met de materie bezig maar heb dan ‘iets’ te laat door dat mensen om mij heen omvallen. Ik ben een consultant in hart en nieren, bij Business Objects ben ik gelukkig vrijgespeeld om me met de inhoud bezig te houden. Manager worden is misschien het ideaal van velen, maar ik weet wat dat betreft nu heel goed waar mijn grens ligt. De titel op mijn visitekaartje interesseert me bovendien geen lor. De klant beoordeelt mij.”
Bijtanken
Wanneer het gesprek op zeilen komt – en dat komt het al snel – vertelt De Koning vol vuur. Op de Loosdrechtse plassen zeilt hij samen met een van zijn vrienden de Pampus genaamd Tobbedanser. “De Pampus is een oud type houten boot, waarin eenheidsklassenwedstrijden worden gezeild. Wij doen pas kort mee en eindigen steevast achteraan in het deelnemersveld. Je moet deze boot echt in de vingers krijgen. Vinden we niet erg, we hebben vooral veel lol. Het is de ideale manier om bij te tanken: één dag op het water voelt als twee dagen vrij.” Het spel is belangrijker dan het winnen, lijkt de overtuiging van De Koning. En zo is het in zijn zakelijk leven eigenlijk ook. Ook al beweegt hij zich aan de pre-sales kant, het ‘scoren’ mag nooit de focus worden. “In feite is het mijn hobby om bedrijven te laten zien wat ze aan informatie in huis hebben, en wat ze daarmee kunnen doen. Als we ze niet écht verder kunnen helpen, verkoop ik niet. Vervelen zal ik me trouwens nooit. Het product- en kennisportfolio en het halen van de kwartaaldoelen zorgen samen voor genoeg uitdaging. Ouder worden heb ik nauwelijks in de gaten. Fysiek slopend is de IT niet. Blijven leren is essentieel, als je daarmee stopt kun je net zo goed stoppen met ademhalen.”