Dinosaurussen

De frustratie van de respectievelijke koepels RIAA, MPAA en BSA is wel een beetje te begrijpen. Het is een ongelijke strijd die er gevochten wordt als zelfs de nieuwste cd’s binnen een paar uur zonder betaling over internet uitzwermen. Maar uitgangspunten van deze koepels deugen niet. Wat ze eigenlijk doen is proberen een houten gebouw in de tropen te beschermen tegen termieten. De knagende insecten zijn ook niet af te schrikken. De maatschappijen zouden zich beter kunnen afvragen of hun bedrijfsmodel eigenlijk nog wel deugt. De redenering van platenmaatschappijen dat een prijs van 21,99 euro voor een nieuwe cd redelijk is, is moeilijk te handhaven. De stelling dat ze optreden uit naam van rechthebbende artiesten is helemaal een gotspe, gezien het kleine deel van die 21,99 euro dat de artiest opstrijkt. Wat de grote maatschappijen vooral proberen te redden is hun eigen marketingmachinerie, waarin miljoenen dollars omgaan. Men heeft kennelijk gedacht die machinerie geheel buiten de digitale revolutie te kunnen houden. Waar de reisbranche, de financiële sector en de pc-fabrikanten de elektronische handel hebben omarmd, blijven platenmaatschappijen zich als dinosaurussen vastklampen aan het via winkels pushen van cd’s met twee hitsingles en aan het opkloppen van artiestenhype. Geen wonder dat de gemiddelde liefhebber er de voorkeur aan geeft zijn favoriete nummers te downloaden. Wat de maatschappijen tot dusver wél op digitaal gebied hebben gepresteerd, is te weinig en te laat. Daarbij onderschatten ze de bereidheid van muziekliefhebbers fatsoenlijk te betalen als er sprake is van een overzichtelijk, betrouwbaar, flexibel en redelijk geprijsd aanbod.