Hoe het werkt

De software in kwestie draagt de naam SANSymphony en om de programmatuur te kunnen draaien wordt gebruik gemaakt van het zogeheten Wintel-platform (lees: een pc). “Veel mensen griezelen bij het idee dat een simpele pc wordt gebruikt om al hun datastromen in goede banen te leiden”, zegt Dave Barnes, strategic accountmanager van Datacore Europa. De firma werkt waar mogelijk met distributeurs. Voor Nederland is dat IT-Data uit Ridderkerk. Barnes: “Je kunt stuursoftware voor je opslag op een aantal plaatsen laten draaien. Bijvoorbeeld op je systeem waar de gegevens ontstaan, binnen de opslagdozen zelf of ‘ergens anders in het hele netwerk’. Kies je voor de computer of voor de opslagsystemen, dan creëer je een aantal problemen”, zegt Barnes. Vastbinden Wanneer software wordt gekoppeld aan een bepaald stuk hardware, dan is de term ‘software’ eigenlijk niet meer van toepassing. Barnes: “De levensduur van de software wordt gekoppeld aan die van de hardware en dus is het geen software meer. Beschouw het maar als een schroefje dat aan de computer vastzit. Hetzelfde geldt wanneer je de software laat draaien op een processor in het opslagsysteem.” Met andere woorden: er dient een andere, meer centrale, plaats gevonden te worden om de optimalisatiesoftware voor het SAN te laten werken. Het netwerk blijft dan over als keus. “Maar”, zegt Barnes, “het netwerk bevat nu eenmaal geen processors, of je zou ze uit de routers, switches of hubs moeten halen. Die processors zitten er echter niet voor niets, ze zijn essentieel voor het rondpompen van de gegevens. Het is dan niet zo gek, om een apparaat van het type pc te kiezen als ‘huisvesting’ voor de software. Heb je die keuze gemaakt, dan moet je nog bedenken hoe je de pc in het netwerk gaat schakelen. In principe zijn er twee varianten, bij de ene zit de pc aan een aftakking van het netwerk, het alternatief is dat alle gegevens door de pc heenlopen. Gevoelsmatig zou je kiezen voor de eerste variant, dat is ook wat wij bij Datacore aanvankelijk hadden gedaan. Mogelijkheid twee blijkt echter veel meer voordelen te hebben, en ook nauwelijks de performance van het netwerk naar beneden te drukken.” Standaards De standaardtruc in de ICT-wereld om langzame en snelle onderdelen met elkaar samen te laten werken is het gebruik van cache-geheugen. Barnes: “En wat is cache nu helemaal? Niets meer of minder dan geheugen. In de pc’s van tegenwoordig kun je geheugens kwijt met een capaciteit van gigabytes. Windows 2000 staat je bijvoorbeeld al toe om een werkgeheugen van 16 en binnenkort zelfs 64 gigabyte te gebruiken. Die hoeveelheid is zeer aangenaam wanneer je moet werken met grote hoeveelheden gegevens.” Geheugenchips kosten relatief weinig en dus hoeft geen al te grote investering te worden gedaan om een riante cachegrootte te bewerkstelligen. Door de Wintel-machine te voorzien van adapterkaarten met een grote doorvoersnelheid, kunnen de gegevens vrijwel zonder tijdverlies door de pc heengejakkerd worden. Barnes: “In zo’n Wintel-box is plaats voor acht van die kaarten, waarmee je toch al gauw zo’n zestigduizend I/O’s per seconde kunt halen. De adapterkaarten van de nieuwste generatie hebben op zich al een snelheid van meer dan elfduizend I/O’s per seconde, wat bij praktijksproeven zelfs uitkwam op meer dan twaalfduizend. Neem je dan acht van die kaarten dan haal je met gemak honderdduizend I/O’s per seconde.” Geen ellende Door te kiezen voor een standaard platform hoeft Datacore zich niet steeds zorgen te maken over de acceptatie van die hardware. Iedere leverancier zal, zodra hij een nieuwe component op de markt brengt, direct conformeren aan Microsoft. “Ze willen, anders gezegd, maar al te graag worden gecertificeerd met Microsoft. Hun systemen werken dan naadloos samen met een Microsoft-omgeving. En die bieden wij, dus we krijgen het in de schoot geworpen”, glundert Barnes. Een Wintel-systeem heeft het voordeel dat snel kan worden overgestapt op een nieuwe technologie. “Als Intel een nieuwe processor uitbrengt, dan kan die zonder veel moeite in een Wintel-station worden geprikt. Een hogere klok? ook geen probleem”, aldus Barnes. In tegenstelling daarmee staat de toch wel rigide architectuur van grote systemen, zij het hostcomputers of opslagsystemen. Barnes: “De Symmetrix van EMC, het vlaggenschip van de onderneming, was tot voor kort gebouwd met chips van het type Motorola 68000. Sommige mensen zouden dat antiek noemen.” Ook tracht Barnes een andere manier van back-up naar voren te brengen. Hij vergelijkt de manier waarop de meeste bedrijven werken met een automobilist die twee sportwagens in eigendom heeft. “Hoeveel mensen zijn er nu eigenlijk, die maar liefst twee Ferrari’s in de garage hebben staan? En dat allemaal onder het motto als de ene kapot gaat dan... Zoiets doet natuurlijk niemand, je zou voor gek worden versleten. Maar in ICT-land kan het allemaal wel. Een groot opslagsysteem op de ene locatie en een even groot systeem een paar kilometer verder. Ik pleit ervoor, om het tweede systeem een stuk minder geavanceerd te maken. Zie het als een Ferrari-rijder die voor tijden van nood een goede middenklasser tot zijn beschikking heeft”, zegt Barnes. Hij realiseert zich wel, dat de markt stevig zal moeten wennen aan dit idee. Een gewoonte die in tientallen jaren is opgebouwd, wordt nu eenmaal niet zomaar een, twee, drie aan de kant gezet. SanSymphony zorgt voor een optimale verdeling van de gegevens in een SAN. De gegevens worden behandeld als blokken, zonder te letten op arbitraire verdelingen zoals ‘bestanden’ (tenslotte een bedenksel van computermakers) en volumes (een kreet van de fabrikanten van opslagsystemen). De informatie die door de servers wordt gespuid, belandt op het Wintel-systeem dat vervolgens fungeert als een intelligent doorgeefluik naar de opslagsystemen. Deze manier van werken is schaalbaar, het werkt evengoed met een paar diskdrives als met een verzameling grootschalige Raid-dozen.