Mac vanaf begin een dure obsessie
Een jaar later wordt die misser goedgemaakt met de Macintosh. Zeker de helft kleiner, met iets meer geheugen (128 kilobyte), een klonkige muis en een toetsenbord aan een gekrulde telefoonkabel. Het is de eerste computer die de cover van het rockblad Rolling Stone haalt. Ruim 10.000 gulden tel ik voorjaar 1984 neer voor een Mac en de bijbehorende matrixprinter bij de importeur uit Huizen, de duurste elektronische typemachine die we ooit zullen aanschaffen. Het blijkt de eerste 220 volt Mac in Nederland te zijn, maar niet de eerste Mac. Ruim vierhonderd 110 volt exemplaren uit de VS hebben dan al enkele ongeduldige Nederlanders bereikt. Op de aquariumvormige computer kan op dat moment weinig meer worden gedaan dan tekstverwerken en tekenen. Apple levert er slechts de tekstverwerker MacWrite en het tekenprogramma MacPaint bij, naast een Mac-cursus op een simpele geluidscassette. De Mac heeft, net als trouwens de eerste DOS-pc’s van die tijd, nog geen harde schijf. Om het apparaat op te starten moet de diskette met het besturingssysteem in het diskettestation worden gestopt, er weer uit worden gehaald en vervangen door de programmadiskette. Telkens als er een document bewaard moet worden, vraagt de Mac weer naar de diskette van het besturingssysteem. Een Mac-gebruiker went aan alles. Meteen al in het begin maak ik een fatale fout door per abuis het icoon van het besturingssysteem naar de prullenmand te verslepen. Dat slepen van iconen is nog altijd een wat merkwaardige manier om een diskette of cd-rom uit een Mac te verwijderen. De Mac start hierdoor echter niet meer op en de importeur uit Huizen komt hoogstpersoonlijk polshoogte nemen. "Ik had u slimmer ingeschat", spreekt hij mij na inspectie streng toe. In de jaren daarna komen er steeds meer Mac-gebruikers die aan hetzelfde alles-willen-hebbensyndroom lijden. Elk spelletje of hulpmiddel moet geruild, en zeker eens per maand wordt een pakje blanco diskettes aangeschaft. De Mac blijft desondanks een dure obsessie. Microsoft durft dan nog 1000 gulden te vragen voor de eerste versie van de tekstverwerker Word. Nadat de 128 kb Mac door een 1 MB Mac is vervangen en aan een modem is gekoppeld, begint het enthousiasme voor de Mac met de jaren te slijten. De kleuren-Macs laat ik voor wat ze zijn, omdat tekstverwerken ook zonder kleur kan. Maar bovenal omdat er nauwelijks nog ontwikkeling in het systeem lijkt te zitten. Pas met de komst van internet schaf ik weer een nieuwe Mac aan, omdat het oude systeem te traag is geworden om zelfs maar Netscape Navigator op te starten. Op dat moment is echter ook Windows het werkkantoor binnengetreden. Afscheid van de Mac heb ik nooit kunnen nemen, maar net als twintig jaar terug blijft Apple ook nu weer zijn gebruikers op kosten jagen. In drie jaar tijd zijn bijvoorbeeld niet minder dan vier versies uitgebracht van Mac OS X, het in 2001 gelanceerde op Unix gebaseerde OS van Apple. Voor al die versies moest het volle pond worden betaald. Zo langzamerhand begint er naast waardering voor de software dan ook ergernis in de commentaren door te klinken. Mac OS X lijkt op een huis waarvan het interieur telkens een beetje wordt heringericht, maar dat op de keper beschouwd even bewoonbaar blijft als voorheen. De nieuwe systeemversies negeren is echter onverstandig. Het onlangs verschenen Panther is zonder meer het meest stabiele Mac OS tot nu toe. Apple heeft zelfs weer enkele handigheidjes uit het oude Mac OS 9 teruggehaald, zoals gekleurde labels waarmee documenten gemarkeerd kunnen worden en een bureaubladprinter. Ook nu weer heeft Apple een aantal innovaties in zijn systeemsoftware verwerkt die vermoedelijk nog wel eens in Windows zullen opduiken, zoals Exposé, dat orde probeert te scheppen in de chaos van tientallen geopende schermen. Al even opvallend is ‘snelle gebruikersoverschakeling’: een effect geleend uit het presentatieprogramma Keynote. Als twee of meer personen hetzelfde systeem gebruiken, kan men met één klik en een elegant driedimensionaal overgangseffect het eigen bureaublad voordraaien. Toch is er van een enorme technologische voorsprong geen sprake meer. Zelfs de meest rabiate Mac-aanhanger zal moeten toegeven dat het verschil tussen Windows (XP) en Mac OS minimaal is te noemen. Het is zelfs niet uitgesloten dat Mac OS X ooit nog eens migreert naar Intel-pc’s, al was het maar omdat Apple zo meer geld aan zijn software kan verdienen. Vooralsnog is daar geen reden toe: zolang Apple blijft imponeren met mooi vormgegeven computers, zal het bedrijf kunnen rekenen op de onvoorwaardelijke steun van miljoenen gebruikers.