Verhoef: Regeren per database
Volgens de telefoonmaatschappij kwam dat omdat aansluitingen per drie waren doorgelust, wat dat ook betekenen moge. Tijdens die storing was in de avond volgens de politie vanaf dat nummer toch echt het alarmnummer gedraaid maar aantoonbaar niet door de bewoners zelve want hun nummer was al 5 dagen onbruikbaar.
Een mogelijke verklaring is dat iemand in de centrale gekeken had of er überhaupt wel connectie te maken viel. Voor diegenen die dat niet weten, je kunt dat zelf uittesten (niet doen!) met een mobiel. Haal de SIM-kaart eruit en bel 112. Als de telefoon iets roept als ‘attempting emergency call’ weet je dat de mobiel het in ieder geval doet. Ik kan me voorstellen dat een medewerker van de storingsdienst na dagen zoeken ten einde raad de 112-test heeft uitgevoerd met alle gevolgen van dien. Ik zou de rekening van het onnodige politiebezoek naar de telefoonmaatschappij doorsturen.
Politiek den Haag wil bij het falen van het infofilter tegen ongewenste telefoontjes ook de rekening doorsturen naar belspammers. Boetes kunnen oplopen tot wel tienduizenden euro. En hoe wil Den Haag dit oplossen? Juist: een infofilter, maar dan echt! Dus al je gegevens prijsgeven aan een overheid die privacy nergens op de agenda heeft staan, die gaat zorgen dat jij niet gebeld wordt, en mocht dat onverhoopt toch gebeuren dan kun je vast via heel veel moeite iemand ooit een boete bezorgen. Dat geeft vertrouwen!
Het ontbreekt de overheid aan visie op IT-gebied, dat is genoegzaam bekend. De oplossing bestaat namelijk al. Die zit hem, net als bij die storing, in de telefooncentrale en niet in regeren per database. Alleen al uit commerciële belang is het zoveelste Haagse gegevensbestand gedoemd te mislukken: hoe meer er gebeld wordt, hoe liever het de telecomsector is. De oplossing ligt dus in het aanbieden van een dienst waarbij er wel gebeld wordt, maar waarbij de consument niet bereikt wordt. En dat is mogelijk.
Als je slim bent kun je die dienst zelf uitprogrammeren. Een goede kennnis, tevens telecom-expert, deed dat. Net als met e-mail addressen van spammers is er ook iets mis met belspamnummers: die zijn zonder uitzondering anoniem. Het is namelijk niet de bedoeling dat jij hen gaat lastigvallen met telefoontjes, bijvoorbeeld door massaal terug te bellen zodat hun telefooncentrale plat gaat. Die kennis bestrijdt spammers nu met hun eigen wapens. Bel je hem anoniem, dan krijg je meteen een voicemail: ‘anonieme telefoontjes kunnen niet aangenomen worden. Wilt u graag dat wij u bereiken laat dan uw naam, telefoonnummer, en reden van bellen achter, dan bellen wij u terug.’ Het aantal telefoontjes van belspammers nam na drie weken drastisch af, en is momenteel tot vrijwel nul gedaald. Ik begreep van hem dat er wel een paar belspammmers zo dom waren om hun nummer achter te laten, zodat je die nummers kunt publiceren op Internet.
Net als de trouvaille van een verzekeringsmaatschappij die met bagwatchers op het strand je kostbare kleinodiën bewaakt tijdens het baden neem je nu een belwatcher tijdens het eten. In de VS kan dat al. Als je daar mensen anoniem belt, kun je het meemaken dat je net zo’n systeem aan de lijn krijgt als die telecom-expert in elkaar gesleuteld heeft. Als het vertrouwd is, belt men degene die je wil bereiken op, geeft de belwachter je naam en nummmer plus reden van bellen door, en dan wordt je wellicht doorverbonden via de belwatcher. In de VS is het aantal marketeers dat daar nog doorheen komt volledig tot nul gedaald.
Verder zijn er nog alternatieven die iets meer tijd kosten, maar dan heb je ook wat. Zo zijn er creatievelingen die telespammers doorschakelen naar volkomen onverdraagbare knerpsgeluiden om te meten hoe lang ze dat volhouden. Je kunt een telespammer ook zelf zo lang mogelijk aan de praat proberen te houden. Enige tijd geleden stond een kostelijk voorbeeld op Internet. Deze belspambuster had een telespammer dusdanig in de tang dat hij niet op durfde te hangen. Hij had hem wijs gemaakt dat er net een moord was gepleegd en dat hij de politie aan de telefoon had. Ophangen was obstructie van de rechtsgang, dus hij kon beter zijn naam, nummer en relatie tot het slachtoffer melden, want ze zouden zijn nummer toch traceren.
Dus voordat politiek den Haag weer een niet werkende database optuigt, wellicht eerst even de telecomproviders vragen of ze het belwatcher-feature aan willen zetten.
Prof. dr. Chris Verhoef is hoogleraar informatica aan de Vrije Universiteit in Amsterdam. Hij schrijft maandelijks een column in AG II.Rub_Verhoef