ICTdienstverleners lopen achter geld aan en hebben nauwelijks binding met hun klant

Als men -zoals de schrijver doet- een aantal interne performance-indicatoren als ‘leegloop’, ‘ziekteverzuim’ en ‘tariefhoogte’ als blokkerend ziet voor de ontwikkeling van een gezonde alternatieve strategie, draai je oorzaak en gevolg om. De ICT-dienstverleners - we weten allemaal wie er bedoeld worden - willen namelijk helemaal niet veranderen van strategie. Waarom hebben deze op omzet en winst gestuurde organisaties niet allang het ‘primitieve businessmodel van sales en delivery’ verlaten als het ‘hergebruik van kennis en het produceren van producten en diensten waar de markt om vraagt’ meer op zou leveren? Tenslotte spartelen de door monetaire prikkels gestuurde eencelligen die doorgaan voor managers binnen de ICT-dienstverleners zonder meer achter de grootste opbrengst aan, zonder veel binding met klant, dienst of product. Nee, in mijn opinie spreekt Dimitri Georgenas eerder een impliciet moreel oordeel uit over de branche. En ach, dat zijn ze wel gewend. Detachering zal nooit een Nobelprijs in welke richting dan ook opleveren. Daarom schalt de oproep aan deze bedrijven tot omvorming van hun vluchtige kennis naar bedrijfskapitaal met een onaardse schoonheid, maar is de vergelijking met Microsoft en Oracle qua kennisgehalte eveneens buitenaards. Bij detacheringsbedrijven is de kennis klant- en applicatie-gebonden, en daardoor vaak gefragmenteerd en gerelateerd aan ‘proven technology’ (zeg maar verouderd). Het vastleggen leidt tot een toegankelijke berg losse feitjes, waarvan de THT-datum al lang verstreken is. Het grappige is dat de kennisconcentraties die men intern aantreft bij de detacheerders zich vaak juist richten op de producten van Microsoft en Oracle. Vraag: is dit nu de beoogde focus op kennis als bedrijfskapitaal, of zou het misschien nodig zijn om de glimmende gepolijste, shrink-wrapped-software ook daadwerkelijk aan de praat te krijgen? Het introduceren van verplichte leegloop voor interne productontwikkeling heeft een nobele klank. Maar men mag niet van het eetcafé op de hoek verwachten dat het donderdags dicht gaat om te werken aan een Michelinster. Leegloop is wel een mogelijkheid om verder te investeren in waar mijns inziens het echte bedrijfskapitaal zit, namelijk in de competenties van de consultants. Hun attitude, vaardigheden en (natuurlijk ook) kennis zijn de eigenlijke producten van de ICT-detacheerders. Daar vraagt de klant naar, daar wordt aan verdiend. En bij deze bedrijven werken slimme mensen, met karakter en lef. Het bedrijfsrisico van leegloop als uitvloeisel van een businesscycle wordt door de oudere garde managers opgewekt weggespoeld met een goede Pouilly Fumée. De jongere garde managers transpireert een beetje meer, checkt opties, aandelen en het salarisstrookje wat vaker, en verhuurt de zoveelste systeemontwikkelaar aan de klant, die toch ook wel vaak een heel specifieke wens heeft. Hergebruik van kennis, graag, maar elke klant is uniek en niemand –zeker de klant niet- wil dat veranderen. En ontslagen? Nou ja, niet leuk, maar er was natuurlijk ook wel wat kaf met het koren binnengewaaid, de laatste tijd. Mag je als jonge afgestudeerde theoloog met zes weken ICT-ervaring wel verwachten dat het bedrijf je levenslang op de bank zittend doorbetaald? Vergeet niet dat letterlijk iedereen heeft geprofiteerd van de gememoreerde ICT-hausse. Zo ook de veeleisende en weinig biedende ‘afficionados’, deze semi-automatiseerders die in de krant lazen over het beloofde land van ICT. De grote ICT-detacheringsbedrijven bestaan 20 jaar tot 40 jaar. Ze weten heel goed waar ze goed in zijn. En daar zijn ze ook heel goed in. Al is het dan ‘maar’ detachering. Drs F.N. Swaalf mba is partner van Aktinos Management Consultancy. Hij heeft gewerkt als it-consultant en opdrachtgever.Bijdragen in de rubriek Opinie staan los van de redactionele opvattingen van AG. De redactie behoudt zich het recht voor artikelen te redigeren en in te korten. Bijdragen voor de rubriek kunnen worden gestuurd aan: ag@wkths.nl onder vermelding van ‘opinie’.