50 jaar IT: De iPod Nano

Als milennial heb ik de introductie van de Walkman niet meegemaakt, maar dit moet zijn hoe het voor jongeren voelde om een Walkman te krijgen. Ein-de-lijk kon ik al mijn lievelingsmuziek overal mee naar toe meenemen. Dat kon natuurlijk met een mp3-speler ook wel, maar mijn iPod Nano was zo ontzettend mooi vormgegeven en gebruikersvriendelijk. Het was echt ‘cool’ om een iPod Nano te hebben.

Nieuwste albums

Geen gekloot meer met een mp3-speler die geen verbinding meer met de computer wilde maken. Via LimeWire en later via The Pirate Bay (sorry Brein, maar dat is wat we deden toen ik vijftien was – inmiddels heb ik braaf Spotify en Netflix hoor) hengelde ik de nieuwste albums binnen.

Het was het perfecte apparaat om als gefrustreerde puber je ouders mee te negeren (probeer jij maar eens boven System of A Down uit te komen). Ik kon er spelletjes op spelen: menig wiskundeleraar werd genegeerd omdat ik zat te patiencen tijdens de les. Nog een tip: je oordopjes door je t-shirt trekken en de oortjes onder je haar verstoppen om muziek te luisteren tijdens de les. De iPod Nano verbeterde mijn humeur aanzienlijk maar trok mijn gemiddelde ook hard omlaag.

Home-button

Mijn verdere middelbare schoolcarrière en ook aan het begin van mijn HBO-studie had ik nog plezier van de iPod. Maar nadat de home-button dienst begon te weigeren kwam het einde in zicht. Zonder home-button kon ik nog een tijdje op shuffle-modus naar mijn muziek luisteren, maar toen ook het scherm ermee ophield was het uit met de pret.

Twee jaar later kocht ik mijn eerste iPhone en vergat ik mijn Nano, tot Apple dit jaar aankondigde te stoppen met de productie van de iPod. Semi-sentimenteel tikte ik er een stukje over en dacht ik terug aan de gloriedagen van mijn iPod, om vervolgens mijn oordopjes in mijn iPhone te pluggen en War On Drugs te draaien.

Ondertussen zwaaide een oudere collega wanhopig met zijn armen heen en weer om mijn aandacht te krijgen.

Zoveel is er dus eigenlijk niet veranderd.