Intel openbaart radioplannen

In zijn functie is Gelsinger verantwoordelijk voor het aansturen van alle R&D-projecten binnen Intel. “Dat zijn er een stuk of driehonderd, denk ik”, zegt Gelsinger desgevraagd, “waarvan maar een deel al rijp is voor openbaarmaking, de rest is geheim.” De onderzoeksafdelingen van Intel houden zich bezig met plannen op lange termijn, zoals het inbouwen van radiomodules in chips. Gelsinger: “Stel je eens voor wat daar allemaal bij komt kijken. Tegenwoordig heb je te maken met een groot aantal standaarden zoals Bluetooth, WiFi, WLan, GSM, 3G en UMTS. Dat zijn er al zes. Je zou voor ieder protocol een eigen radio kunnen bouwen, maar dat is natuurlijk gekkenwerk. Elke keer als er een nieuw communicatieprotocol bijkomt, kun je weer achter je tekentafel kruipen. Dat doen we dus mooi niet, we zijn prima in staat om een radio te maken die helemaal via software geconfigureerd kan worden.” De radio in kwestie moet zo klein zijn, dat deze in een ‘verloren hoekje’ van een chip weggestopt kan worden. “Met zo’n klein communicatieblokje kun je elke gewenste chip een draadloze verbinding tot stand laten brengen. Hoewel dat natuurlijk een extra risico met zich mee kan brengen. De radio wordt geconfigureerd door software, dus zul je speciale maatregelen moeten nemen om ervoor te zorgen dat alleen jouw eigen software die radio kan instellen. Je hebt er niets aan als een virus binnendringt dat gaat rommelen met je draadloze communicatie”, zegt Gelsinger. De miniaturisatie is al ver voortgeschreden, een radiogedeelte hoeft nog maar een paar procent van een chipoppervlak te beslaan. Gelsinger: “En dat is wel wat anders dan bij een draadloze telefoon. Zou je zo’n apparaat uit elkaar halen, dan zie je dat de helft van de ruimte in beslag wordt genomen door het hoogfrequente (radio)gedeelte. Dat is nog niet alles, dat deel slorpt bijvoorbeeld ook de helft van het vermogen van de accu’s op. Hoe kleiner je de radio’s maakt, des te gunstiger wordt ook het plaatje.” Bandbreedte De hoeveelheden informatie die een mens weet te genereren en naar een andere locatie wil sturen neemt haast met de dag toe. De methoden voor communicatie zullen daarop afgesteld moeten worden. “Dan hebben we het in eerste instantie over draadloze communicatie, maar ook de vaste verbindingen kunnen best een oppepper gebruiken. De bandbreedte bij draadloos verkeer laat momenteel nog veel te wensen over, maar in onze laboratoria hebben we al een systeem gebouwd dat gegevens met een snelheid van 100 megabit per seconde kan uitzenden over een afstand van een meter of vijf. Een prototype van zo’n installatie is al gebouwd. We gebruikten daar onderdelen voor die standaard in elke elektronicawinkel te koop zijn.” Voor de optimalisatie van vaste verbindingen biedt de glasvezelkabel het meeste perspectief. Door gebruik van laserlicht met verschillende golflengten, kan een grote bandbreedte worden gerealiseerd. “Maar”, zo zegt Gelsinger, “ook hier geldt dat alle waar naar zijn geld is. Okee, je pompt een aantal kleuren laserlicht door de kabel, maar die wil je er dan wel op een bepaald punt weer uithalen. Voor elke kleur heb je een optisch filter nodig. Die kosten 15.000 euro per stuk. Dat wordt een dure aangelegenheid, zeker voor de beheerder van zo’n netwerk die voor heel veel geld ook nog eens een voorraad van die filters moet houden. Want stel je voor dat er eentje kapot gaat.” “Ook hiervoor hebben wij een goedkopere oplossing, die binnen afzienbare tijd beschikbaar komt. In plaats van dure mechanische filters gebruiken wij een in silicium gebakken afstembaar filter. Wij hebben zo’n filter gebouwd, waarmee je honderd verschillende golflengtes kunt filteren. Het is een kleine component geworden die ongeveer 500 euro zou moeten kosten. Let wel, dat is de prijs die we nu zouden rekenen als het ding in productie was genomen. Uiteindelijk zal zo’n filter geheel in het silicium worden geïntegreerd, zodat je een compleet monolithisch filter krijgt. De prijs ligt dan nog weer een stuk lager”, zegt de CTO. Intel richt zijn pijlen tegenwoordig op een veelheid van onderwerpen. “We leggen de Wet van Moore ook langs andere toepassingsgebieden”, aldus Gelsinger. Dat wil echter niet zeggen dat de halfgeleidertechniek daardoor in het verdomhoekje terecht is gekomen. Samen met HP is Intel ooit begonnen met de definitie van een geheel nieuwe 64-bits processorarchitectuur, die uiteindelijk de IA-64 is gaan heten. De kar wordt nu het sterkst getrokken door Intel, getuige het grote aantal ontwikkelaars dat op dit project is gezet. “Het zijn er duizenden”, zegt Gelsinger, die tevens laat doorschemeren dat van de zijde van HP hooguit een paar honderd mensen actief zijn op dit gebied. Het toverwoord voor de toekomst is ‘threading’, een techniek die het mogelijk maakt om twee programma-instructies tegelijk te verwerken. Intel heeft deze techniek gepresenteerd onder de noemer Hyperthreading, een term die wellicht niet helemaal de lading dekt. Gelsinger geeft dat ook toe: “Inderdaad is hyperthreading wellicht wat kort door de bocht. We hadden beter kunnen spreken van iets in de trant van ‘low granularity simultaneous instruction processing’, maar ja... dat is nu eenmaal geen marketing, he?”