Een marathon

Ik ga goed op adrenaline en ik hou van alleen zijn. Mijn baan stond niet onder druk en niemand in mijn directe omgeving was erg ziek geweest. Maar na vijf maanden ging het lampje uit. En aan. Ik was al die tijd aan het sprinten.

Maar dit was geen sprint, het was een marathon. Tijd om een snelheid te zoeken die daar bij paste.

Voor mij kwam de trigger voor dit besef tijdens een corona lockdown. Maar veel mensen, zeker in de IT en consultancy wereld waar ik inmiddels 20 jaar rondloop, sprinten hun hele leven. Altijd gehaast, onderweg naar het einde van een werkdag, het weekend, de vakantie, of je pensioen. Wat levert die haast op?

Oké, je krijgt waarschijnlijk iets meer gedaan onderweg. Maar hoe belangrijk is dat? Weet je aan het einde van je carrière nog dat je dat ene rapport toch voor het weekend hebt ingeleverd, dat je nog een extra meeting in je toch al overvolle dag hebt weten te proppen, of dat je geen training hebt overgeslagen ook al was je eigenlijk te moe?

Hoeveel je ook werkt, er is altijd meer werk. Als je ’s avonds die ene email nog stuurt, heb je er waarschijnlijk de volgende ochtend alweer één terug.

Wat mij helpt is om voor het begin van de week mijn belangrijkste prioriteiten op te schrijven en te zorgen dat daar tijd voor gereserveerd is in mijn agenda. Daarnaast zorg ik dat er twee of drie blokken per dag in mijn agenda staan om emails te beantwoorden. Doe ik dat niet, dan kan het zomaar gebeuren dat mijn agenda gedurende mijn werkdag vol staat met meetings en calls en dat het “echte” werk tot ’s avonds blijft liggen.

Als hardloper weet ik dat te lang te snel lopen betekent dat ik onderweg de man met de hamer zou kunnen tegenkomen. Dat voelt zowel fysiek als mentaal vervelend en het leidt zelden tot een goed resultaat. Om succesvol te zijn en gezond te blijven moet ik mijn krachten verdelen. En jij ook.