Het lerarentekort

De eerste werkgroep nodigde mij niet als lid uit maar als 'expert'. Of ik ze een uurtje wilde helpen met stap 1 in hun meesterplan. Ik was benieuwd naar dat plan! Meer leraren opleiden? Werkdruk bij bestaande leraren verlagen? Overstap naar een lerarenopleiding makkelijker maken?

Nee, stap 1 was 'het probleem in kaart brengen'. Wij experts mochten onze tijd besteden aan de professoren uitleggen wat nu toch eigenlijk het probleem was, hoe groot was het eigenlijk was en waar kwam het volgens ons door. Nu weet ik echt dat deze mensen het goed bedoelen en ook maar gewoon de dingen doen die ze denken dat goed zijn, maar het viel me bijzonder lastig om mijn geduld te bewaren. Vakverenigingen, vakbonden en het ministerie hebben de tekortcijfers zo op de plank liggen, en wat dóet het er eigenlijk toe hoe dit probleem precies ontstaan is? Het moet gewoon aangepakt worden. In de basis is ieder tekort, ook een lerarentekort, een eenvoudig probleem: er is een tekort, dus er moet meer aanbod komen.

Nog hallucinanter was de tweede werkgroep (voortkomend uit een geheel ander gremium). Met twintig wetenschappers zaten we gedurende het jaar drie keer steeds anderhalf uur in een Zoom-meeting om het lerarentekort op te lossen. De sky was de limit hoor, en we mochten echt uit de box denken! Er was zelfs budget voor, met een aantal nulletjes waar een gemiddelde middelbareschoolleider alleen van kan dromen.

“Kennisclips maken om leraren te helpen” zei de één. Nee… “een marketingcampagne voor studenten, die moeten voor het onderwijs gaan kiezen!”, riep de ander.

Heel voorzichtig opperde ik het idee dat we misschien het probleem zelf zouden kunnen aanpakken. Als mensen uit de universiteit nu ook af en toe zouden gaan lesgeven op een school, dat zou het probleem in ieder geval nu bij een paar scholen verlichten, beginnend bij de werkgroep zelf. Al zoomend hadden we toch al een kleine 100 uur besteed, die hadden we ook voor de klas kunnen doorbrengen.

Hoongelach viel me ten deel. Hahahaha, die maffe Felienne toch! Nee dat kan toch helemaal niet, zelf iets doen! Daar hebben wij het veel te druk voor.

Het einde laat zich raden: Het geld gaat naar marketing om studenten enthousiast te maken voor onderwijs, want inderdaad, onze studenten zien een carrière in het voortgezet onderwijs niet altijd als aantrekkelijk. Hoe zou dat nou komen?