Diversiteits-moe.

 Klinkt mooi, het brengt ons alleen geen stap verder.

We zijn namelijk diversiteits-moe. Mannen zijn het zat om geframed te worden als ‘vervelende witte man’ die niet voor ethische en inclusieve technologie kan zorgen. Technische banen voor vrouwen worden gezien als ‘diversiteitsbaan’ en over de echte inhoud praten we al een tijdje niet meer om beschuldigingen van Calimero-gedrag te voorkomen. In plaats van een inclusieve en diverse organisatie, heeft de huidige Diversity Equity en Inclusion (DEI) aanpak er juist voor gezorgd dat we elkaar uit het oog verliezen.

Met de beste intenties van de wereld worden er plannen uit de grond gestampt met doelstellingen zoals 50% vrouwelijke IT’ers in 2030 of zo snel mogelijk een vrouwenquotum van 33% in de top. Wat we alleen vergeten is dat als werknemers van deze plannen worden buitengesloten, ze zich afkeren, vertrouwen verliezen in de mogelijkheden van DEI en zich verzetten, zelfs tegen de positieve veranderingen die het met zich mee kan brengen. En dat merk je op de werkvloer. Mensen hebben het gevoel op eieren te lopen tijdens een vergadering, maken negatieve opmerkingen als collega’s enthousiast van een DEI-event terugkomen of worden cynisch en beginnen zich actief te verzetten.

Ondertussen beginnen zelfs de meest passievolle collega’s die zich met hart en ziel inzetten voor een fijnere werkomgeving te twijfelen. Ze vragen zich af of hun harde werk en het maken van extra uren het wel waard zijn om vervolgens lijnrecht tegenover collega's te komen staan.

Het is aan het management om manieren te vinden om te voorkomen dat er een kloof ontstaat tussen DEI-voorstanders en mensen die er niets van (willen) begrijpen. Dat start bij het hebben van voldoende kennis van DEI en echte betrokkenheid bij de plannen. Dat is nodig om de plannen goed te kunnen communiceren richting het team. Dit behelst meer dan het delen van vooraf gekozen percentages of door gebruik van gelikte maar nietszeggende missie statements.