Digitale films duurder en slechter houdbaar dan celluloid

Slechts 19 procent van alle inkomsten komt van het bioscooppubliek. Dit is de grootste reden waarom films worden opgeslagen. Tegenwoordig neemt een digitaal opgenomen film zo’n 2 petabytes in beslag, op celluloid kan alles in 129 filmblikken. De digitale films moeten in een datacentrum worden opgeslagen van 1,6 miljoen dollar, de blikken kunnen in verlaten ondergrondse zoutmijnen worden opgeslagen. Hoe groot de verschillen in prijs precies zijn blijkt uit het onlangs gepubliceerde ‘The Digital Dillemma’ rapport van de Academy of Motion Picture arts and Sciences. Zo kost het digitaal opslaan van films zo’n 12.510 dollar per jaar tegenover 1059 dollar voor celluloid, een verschil van een factor 11. Nog duurder is het opslaan van al het filmmateriaal voor een film zoals outtakes en audiosporen (de zaken die tegenwoordig vaak op een special edition dvd komen). Hier is de verhouding 208.500 dollar voor digitaal tegenover 486 dollar voor celluloid. Een verschil van een factor 429.Een tweede probleem is de houdbaarheidsdatum van digitale film. Voorstanders roepen dat digitaal honderden jaren meekan zonder problemen terwijl celluloid makkelijker vergaat. Hierbij worst aan twee dingen voorbij gegaan. Ten eerste de gevoeligheid van digitale opnames voor elektriciteit, magnetisme, temperatuurschommelingen en vochtigheid. Hierdoor kunnen opnames na blootstelling aan deze omstandigheden gewist, veranderd of moeilijk traceerbaar worden. Daarnaast wordt er geen rekening gehouden met de voortgaande ontwikkeling in de technologie, waardoor een systeem van tegenwoordig over zeker vijf jaar al weer is verouderd en vervangen is door een nieuwer systeem. Een nieuw systeem kan meestal oudere formaten niet meer lezen. Er zijn zelfs al gebruikers die geklaagd hebben bij de Academy dat een film al na 18 maanden niet meer geopend kon worden. Hierbij komt dat studio’s hun films willen beschermen tegen piraterij en copyrightbreuk. Velen gebruiken daarom allemaal een eigen systeem en vervangen die om de zoveel tijd. Hierdoor worden films dus niet compatible is met andere systemen of eerdere versies. Bij elke transitie en versie moet dan eigenlijk weer geïnvesteerd worden in software om de data te kunnen blijven lezen. Als studio’s dus niet snel iets doen aan standaardopslag en beter datamanagement zou de (digitale)film uitsterven en zouden (mogelijke) klassiekers en meesterwerken verloren gaan. Meerdere soorten kopieën zijn volgens Brian Babineau, analist van de Enterprise Strategy Group (ESG), daarom nog de beste oplossing. "Als je iets belangrijks hebt, zoals de Godfather-trilogie, waarom niet zowel een versie op celluloid als een gedigitaliseerde versie op een standaard masterdisk bewaren. Van disk naar film is altijd mogelijk en wordt al dagelijks gedaan."