Terug naar Rubensiaanse MacBooks!

Voor eindgebruikers die zelf aan onderhoud en uitbreiding willen doen, zijn ultradunne laptops een gruwel. De lichte draagbare uitvoering van de klassieke pc neemt dingen over van tablets. Niet-uitbreidbare opslag, vastgesoldeerd geheugen, dichtgeplakte behuizing. Alles in de naam van dun, dunner, dunst.

Beperkte bruikbaarheid

Voor beheerders en bedrijven heeft dit ook gevolgen. Bruikbaarheid, houdbaarheid en budgettering van client-systemen krijgen hiermee een hele andere dynamiek. Voor sommigen is dit het waard. Werknemers hoeven geen spierballen of rolkoffers te hebben. En buiten het kantoor werken hoeft geen concessies voor prestatieniveau met zich mee te brengen. We leven en werken in een mobiele wereld, plaats- en tijdsonafhankelijk.

Voor leveranciers blijken er ook gevolgen te zijn. Niet alleen positieve gevolgen, zoals de mogelijkheid van meer verkoop door de praktijk van afgedwongen veroudering. De drang naar dun, dunner, dunst heeft ook negatieve gevolgen. Onderhoud is ook voor fabrikanten nu een lastigere zaak geworden. Kapot component? Vervang het halve apparaat maar even.

Pas op: gewoon gebruik

Wanneer dat onder garantie gebeurt, is dat een kostbare zaak voor de leverancier. Wanneer dat door redelijk gewoon gebruik gebeurt, is dat een deuk in de reputatie. Apple voert met zijn hardwareproducten behoorlijk de trend aan wat dun betreft. Dat heeft de maker van iPhones en iPads al enkele ‘bendgate’-affaires opgeleverd. Ook MacBooks en iMacs ontkomen niet aan Apple’s dunte-gedreven design.

Moderne, slanke uitvoeringen van de MacBook Pro blijken door hun dunne deksel onderhevig te zijn aan kabelslijtage. Het open en dicht doen van de laptop kan ervoor zorgen dat de interne beeldschermkabel beschadigd raakt en uiteindelijk breekt. Open en dicht doen, is een vrij gewone handeling die op maandbasis nogal wat keren wordt verricht. Waar ligt de grens? Hoe vaak kun je zo’n dunne laptop open en dicht doen voordat je wordt geconfronteerd met ‘flexgate’?

Níet PowerBook G5

Eigenlijk is dit de verkeerde vraag. We moeten terug naar de kern: waar ligt de grens qua dunte? Wanneer is het dun genoeg? Nee, ik verlang niet terug naar de sjouwbaarheid van kofferlaptops of de designdreiging van de nooit geproduceerde PowerBook met krachtige PowerPC G5-processor. Apple’s overstap naar Intel was noodzakelijk: voor draagbaarheid en dunte. Anno nu is het afslanken echter te ver doorgeslagen. Ik pleit dus voor iets meer Rubensiaanse MacBooks. En ook laptops, smartphones en ICT-apparaten van andere leveranciers, natuurlijk.

Spottende mock-up van de nooit geproduceerde PowerBook G5: