Nederland breedbandland?

Reden: Nederland was niet op tijd met het invoeren van de Europese richtlijn voor het verlagen van de aanlegkosten van netwerken voor breedbandinternet en het verhogen van hun toegankelijkheid. Op dit moment ligt een voorstel voor een wijziging van de Telecommunicatiewet om de richtlijn te implementeren nog in de Eerste Kamer.

Verbijsterd

Met enige verbijstering vernam ik dit nieuws. Want was Nederland niet, ironisch genoeg, een grote voorvechter van de totstandkoming van deze regeling in 2014? Waarom heeft Nederland het zover laten komen?

In een Kamerbrief van 14 november 2016 schrijft voormalig minister Henk Kamp van Economische Zaken dat hij deze kwestie voortvarend heeft aangepakt. Wellicht dacht hij dat de afschaffing van precario in lijn was met de eisen in de Europese richtlijn. Precario is een belasting die gemeenten heffen op het gebruik van openbare grond, bijvoorbeeld op kabel- en leidingnetwerken. Deze regeling werd afgeschaft omdat veel nutsbedrijven de kosten van deze belasting hoofdelijk omslaan en doorrekenen aan eindgebruikers, wat in de praktijk betekent dat eindgebruikers betalen voor infrastructuur waar zij geen gebruik van maken. Het afschaffen van deze belasting maakt het aanleggen van breedbandnetwerken aantrekkelijker, althans in theorie.

Te laat

Minister Kamp moest destijds al aan de Tweede Kamer verantwoorden waarom hij eigenlijk te laat was. Kort door de bocht: hij was in afwachting van nog enkele onderzoeken. De EU dacht daar iets anders over.

Overheid heeft merkwaardige keuzes gemaakt

Ik moet daarom constateren dat de Nederlandse overheid een aantal merkwaardige keuzes heeft gemaakt. Mocht het tot een boete van de EU komen, dan zal die ruim 87.000 euro per dag (!) bedragen. Daar kunnen we ook andere dingen mee doen.

Met zulke bedragen per dag kan je werken aan het echte doel: een glasvezelaansluiting voor alle huishoudens en bedrijven in Nederland. Door zo’n grootschalige aanpak wordt alles goedkoper, een flinke efficiëntieslag. Dat hoef je geen politicus uit te leggen. Aanbieders hoeven niet meer te kijken of hun businesscase wel toereikend is. Lege buizen worden gevuld met glasvezel en elke ‘last mile’ wordt aangesloten. Aannemers in Nederland kunnen weer aan het werk. Operators en dienstenontwikkelaars zullen meer banen creëren. We kunnen de komst van 5G al voorbereiden, ervan uitgaande dat de juiste frequenties op tijd worden vrijgegeven. En zowel consumenten als bedrijven zullen nooit meer teleurgesteld raken over het feit dat zij geen breedbandig internet kunnen krijgen. Iedereen krijgt zijn deel, wat leidt tot groei in de hele keten.

Droom

Helaas is dit (voorlopig) een droom. Was Nederland ooit koploper in connectiviteit, nu dreigt die positie teloor te gaan. Staatssecretaris Mona Keijzer van Economische Zaken en Klimaat heeft onlangs aangekondigd deze zomer met een actieplan voor digitale connectiviteit te komen. Dat is hoopgevend en vooral broodnodig. Wat de redenen ook zijn voor de mogelijke EU-boete: we kunnen ons dit soort vertragingen bij het toekomstbestendig maken van de connectiviteit voor eindgebruikers in Nederland niet permitteren.