Moloch's trap
Het klinkt mooi, ik kwam het tegen in de podcast van Simon Sinek waarin hij Liv Boeree interviewt.
Het is ook een interessant concept. Het wordt gebruikt om een situatie te beschrijven waarin korte termijn belangen en eigen gewin meerdere partijen (mensen of bedrijven) ertoe verleidt om een aanpak te kiezen waardoor ze uiteindelijk allemaal slechter af zijn.
Wat het extra uitdagend maakt, is dat geen van de individuele partijen in staat is om het evenwicht te verbreken. Tegelijkertijd zal één partij het voortouw moeten nemen om iets te veranderen, daarbij het risico nemend dat zij zelf benadeeld wordt, als de andere partijen besluiten niet mee te doen.
Een voorbeeld van Moloch's trap is het feit dat bedrijven moeten verduurzamen, om te voorkomen dat we de aarde onherstelbaar beschadigen. Voor zover het nog niet te laat is natuurlijk. Maar het patroon is duidelijk; de overheid gaat niet hard genoeg optreden om een significant verschil te maken. Vervuilende bedrijven zullen zelf maatregelen moeten nemen. Maatregelen die geld kosten en op de korte termijn een negatieve impact op de omzet en winst zullen hebben. Terwijl concurrenten die dit niet doen hierdoor mogelijk meer marktaandeel kunnen veroveren.
Een individueel voorbeeld is het opstaan tegen pesterijen, of dit nu op het schoolplein of op de werkvloer is. Als jij de eerste bent die een pester aanspreekt, of die melding maakt van een verziekte cultuur in een team of een bedrijf, dan loop je het risico zelf een doelwit te worden. Staan er meer mensen op of grijpt de bedrijfsleiding in, dan profiteert iedereen vervolgens van de veiligere en positievere sfeer.
Zelf actie ondernemen vereist voor iedereen moed, maar draagt niet voor iedereen evenveel risico met zich mee. Als je op school een stabiele vriendengroep achter je hebt staan zal je minder snel geïsoleerd worden. Verkeer je financieel en emotioneel in een stabiele positie dan kan je gemakkelijker van baan wisselen als de situatie onhoudbaar wordt.
Als kind werd ik gepest en probeerde ik waar mogelijk niet te reageren. Ook toen ik zelf niet meer het doelwit was reageerde ik niet, het liefst was ik onzichtbaar, zodat ik geen aandacht naar me toe trok.
Inmiddels sta ik steviger in mijn schoenen en voel ik een bijna dwangmatige neiging om op te staan voor de underdog. Dit lijkt heel nobel, maar 's avonds in de spiegel kunnen kijken en weten dat je een positieve, menselijke bijdrage hebt geleverd is bijna verslavend. Ik kan het iedereen die het zich kan veroorloven aanraden.
Reacties
Om een reactie achter te laten is een account vereist.
Inloggen Word abonnee